Het laatste stukje Schotland
Ik had mij niet gerealiseerd dat het zo ver was met de auto, van Peterhead naar Lossiemouth. Mark moest toch in Aberdeen zijn maar het was toch een flinke rit. We namen de prachtige rustige wegen langs de noordoost kust van Schotland, en reden door schattige vissersplaatsjes en mooie natuur. Wim kende het hier nog niet en was positief verrast.
In Lossie even de haven bekeken zodat Wim de ingang eens goed in zich op kon nemen; het is daar smal en je moet een haakse bocht maken dus dat hielp. We maakten van de gelegenheid gebruik om in het restaurant te lunchen. Mark kon ons de Cullen Skink aanraden, een zeer romige vissoep uit het plaatsje Cullen, iets verderop aan de kust. Daarna gingen we naar het huis van Mark en Elaine in Lossie; ze hebben er nog een in de buurt van Aberdeen. Het was weer een zeer hartelijk weerzien, alhoewel we elkaar slechts 2 maanden daarvoor nog bij Kommer Jan’s 60e verjaardagsfeestje gezien hadden. Heerlijke anti pasti gevolgd door een echte schotse maaltijd, vooral bijzonder was de “slavink” die in plaats van spek een dun plat stuk vlees had en in plaats van gehakt zat er havermout in. Bijzonder voor ons maar ook erg lekker!
Na het eten was er voor mij (en Mark) een whiskyproeverij. Mark heeft een aantal “abonnementen” op bijzondere whisky soorten. Ik heb geweldig genoten, Wim rook alleen. Wat jammer voor hem dat hij geen whisky lust!
De volgende dag vlogen er weer vreemde toestellen over. De luchtmacht basis in Lossiemouth is de laatste jaren alleen maar actiever geworden, en Mark woont echt vlak bij, maar deze had hij nog nooit gezien. Op internet zag ik dat het een Italiaans demonstratie team betrof, dat onderweg was naar een vliegshow in Canada, en hier alvast even oefenden. Via een lunch bij de Glen Moray distilleerderij, waar Mark’s dochter een zomerbaantje heeft, werden we weer op de boot afgezet.
De volgende dag hadden we nog één dagje verwaaid liggen, in de pub waren drie locals en van een van hun mochten we alleen binnen als we geen Engelsen waren. Nederlands was prima natuurlijk. Even daarna kwam een man met z’n hond binnen, toevallig het zelfde ras als de hond van Wim en Mar. Toen hij even naar de WC moest werd de hond gelijk op de schoot van Wim gegooid.
Donderdag was de wind eindelijk gedraaid naar het zuidoosten, en konden we doorvaren. Wim wilde het liefst in één keer door naar Inverness, als dat zou lukken. Nou dan staan we toch om zes uur op? Om half zeven waren we buiten en gingen we met een heerlijke 15 knopen in de rug onderweg. Het was nog steeds erg koud, maar met (Musto) lang ondergoed, (Musto) mid layer en Musto zeilpak aan was het net te doen. Rond vijf uur ‘s middags waren we Lossiemouth al gepasseerd, en om 2300 waren we in de jachthaven van Inverness.
De volgende ochtend bleek dat de nieuwe accu’s die Wim besteld had ondanks gemopper van de online firma prima in 24 uur in Inverness konden komen, en heeft hij ze gelijk gemonteerd. De oude AGM accu’s waren na 3 jaar al 80% van hun capaciteit kwijt. Om herhaling te voorkomen heb ik de Sterling acculaders veranderd; ze stonden nog op gewoon lood-zuur ipv AGM. Hopelijk houdt de nieuwe set het langer uit.. ‘s middags zijn we naar de Gael Force Megastore gelopen, een online actieve club waar ik in het verleden veel besteld heb. Online was er veel aanbod verdwenen, en de winkel was een grote teleurstelling. Van de bootspulletjes op het lijstje van Wim hadden ze eigenlijk alleen de handmarifoon. Ni
Zaterdag was “wasdag” en ‘s avonds kwam Mar, de vrouw van Wim, met de KLM. ‘s avonds hebben we eerst genoten van een biertje in de pub. Ook weer eens vermaakt met de manier van uitgaan van jongeren in de UK; 15 graden is niet koud genoeg om af te zien van blote navels en korte rokjes. De avond werd afgesloten met een werkelijk uitstekende maaltijd in restaurant Rocpool. Een aanrader!
Maandagmiddag heb ik de taxi genomen met als idee dat ik om 8 uur op Schiphol zou landen. Op de terminal dacht ik, hee wat vreemd ik zie geen KLM op de vertrekborden. Ook mijn paspoort werd niet herkend door de zelf-check-in. Mail van Booking eens bekijken…. Oeps: geboekt voor de verkeerde datum! Hoe mij dat niet is opgevallen? Enfin, via de chat een half uur nodig gehad maar ik werd (tegen zeer forse “bij” betaling van 650 euro) omgeboekt naar 06:25 de volgende ochtend. Na een korte, dure, nacht in het hotel bij het vliegveld, bleek ook nog dat ik op stand-by stond. Ik voelde al nattigheid want de terminal zat vol met bier drinkende jongemannen in kilt. Ja, de Tartan Army was onderweg naar de EK voetbalwedstrijd in Dusseldorf de volgende dag. Ik werd samen met een andere fan in een taxi gezet die ons naar Aberdeen bracht, waar ik dan op de 2e vlucht naar Amsterdam mocht. Hoera! Gelukkig kwam Marion mij ophalen, lekker weer thuis.
Binnenkort gaan we weer met Merrimac op pad, dus dan bloggen we weer verder.
