No spang – Geen haast

De eerste Surinaamse woorden die we leren, haha.

André en Eeuwe zijn 3 dagen op ‘schoolreisje’. Een dag de jungle in, back to basic, en een dag wat luxer. Met de persoonlijke begeleiding van Rudi Wortel en een medewerker van hem krijgen ze een lesje overleven. We zijn benieuwd.

Afgelopen zaterdag hebben we een rondleiding gekregen door het visbedrijf van de familie van der Veen. Erg interessant. Er werd niet gewerkt die dag, dus alles ligt er verlaten bij. Het is lekker om in de koele ruimte te komen vanuit de warmte buiten. De ruimte waar de vis gefileerd wordt is erg aangenaam. Het is op dit moment laagseizoen voor de verwerking. Er worden hier wel 30 soorten vis verwerkt, we zien de meest bijzondere soorten: baracuda’s, catfish, haaien, noem maar op. Vervolgens zien we de ruimte en machines waar de vis verwerkt wordt voor in Surimi en als laatste komen we in de opslag. De diepvriesruimte is enorm en indrukwekkend. Als we daarna weer terug in de fileerruimte komen vinden we het daar ineens erg warm. Wat temperatuur toch doet met je lichaam.

Vervolgens krijgen we nog een rondleiding door een kotter die ze hebben omgebouwd als recreatieschip waar vooral de motorruimte een enorme indruk achterlaat op de heren.

‘s Avonds is er karaoke in de bar, maar niemand durft het aan, de kok staat te zingen en doet het vrij aardig, dus daar wagen we ons maar even niet aan.

Zondag is er een soort van markt, diverse mensen bieden maaltijden aan om mee te nemen. We besluiten om bij het drukste kraampje te gaan staan, dat zal wel de beste zijn. Na een half uur wachten is er al één klant geholpen. No span, maar we besluiten toch maar bij een ander eten te gaan halen. We hebben een heerlijk diner.

‘s Middags gaan André en Eeuwe naar een voetbalwedstrijd, het stadion is aan de overkant van de straat. Dit blijkt een bijzondere ervaring en als er gescoord wordt zitten ze als enige in het stadion te klappen. De dorpsgek heeft al snel in de gaten dat er vreemden zitten, dus ze keren eerder terug om daar vanaf te komen.

Maandag staat het inklaren op het programma. Nettie, de havenmeester, heeft vervoer geregeld en tien minuten voor de afgesproken tijd stappen we in een compacte Toyota richting Paramaribo. Er is de gebruikelijke file, maar ja, de highway is ook maar een eenbaansweg.

Via de MAS, die alleen de kapitein willen spreken, gaan we naar de autoriteit voor de Visa. Daar hangt voor het loket de naar beneden gevallen kerstversiering te bungelen, maar er wordt geen moeite genomen deze óf opnieuw op te hangen óf dan maar weg te halen. Er wordt bij al deze instanties overigens wel geëist dat je keurig gekleed komt, dus geen korte broek, blote schouder, slippers, dat geldt althans voor de heren, ik mag natuurlijk wel in een rok/jurk, als het maar netjes is.

Om de Visa te betalen moeten we naar de bank, dus weer in de auto naar de bank en weer terug. Tot slot moeten we naar de Military Police, weer op een andere plek in de stad. Inmiddels zijn er al heel veel formulieren ingevuld, gekopieerd en afgestempeld. Bij de MP pakt de meneer een notitieboek, opent een nieuwe bladzijde, trekt met een lineaal keurig een kantlijn en begint één voor één alle gegevens van onze paspoorten over te schrijven. No span, maar daarna is alles wel klaar.

We laten ons door de chauffeur afzetten bij de kathedraal, een prachtig houten gebouw, gebouwd in de tijd van Peerke Donders, die hier nog volop geëerd wordt.

We lopen vervolgens naar Fort Zeelandia, maar dat is op maandag niet open. We eten lunch aan het water en lopen vervolgens naar de Centrale Markt. Twee enorme hallen vol kraampjes waar allerlei waren worden aangeboden. Ongeveer iedere meter begint er een nieuw kraampje met vaak precies dezelfde spullen als de buren. We struinen er doorheen en lopen vervolgens nog door de hal met vers vlees en vis. Als we buiten komen gaat het nog even door, maar die verse vis die al de hele dag in de hitte ligt lijkt ons toch wat minder.

We slenteren de straat af in de richting van een outdoor winkel die André gespot heeft waar ze visspullen hebben en eventueel handige spullen voor hun jungletrip.

We bellen de chauffeur, die onder de indruk is van de afstand die we gelopen hebben, wat dat betreft zijn het geen wandelaars hier. ‘s Avonds eten we rustig aan boord en zien in het donker de Synergie binnenvaren. André zal zijn nieuwsgierigheid of ze nog vis hebben gevangen moeten bewaren tot na zijn trip. Kees en ik hebben ze gisterenavond in de bar ontmoet en een gezellige avond gehad, samen met de bemanning van Pitou die tegelijk met de Synergie aankwam.

Vandaag heb ik de kerstversiering opgehangen met heel veel dank aan Ien en Frank van der Woerdt, zonder hen had ik er niet aan gedacht. Sowieso is het raar om met kerst bezig te zijn in deze tempertuur. Het kerstcadeau van Els ligt al onder de boom.