Een stukje te gast, Lissabon > Madeira

IMG_0152 Een weekje vrij! Onze zeilvrienden Kees en Marion gaan op wereldreis. Wat zou ik graag weer een Atlantische oversteek maken maar het is te druk op het werk om mee te zeilen van de Kaapverden naar Suriname. Dan maar een klein stukje, van Lissabon naar Madeira, om toch heel even dat gevoel weer te ervaren van oceaanzeilen, de dolfijnen, de sterrenhemels, het leven op zee.
We varen deze etappe met z’n vieren. André gaat ook mee, maar die blijft wel tot in Suriname aan boord. André is een zeilvriend. Toen ik 3 jaar geleden de oceaan over was gezeild verzuchtte hij hoe graag hij dat ook zou willen, maar dat dat van zijn Amerikaanse werkgever nooit zou mogen. “Heb je het gevraagd dan?” Nee. “Waarom vraag je niet of je over 2 jaar 2 maanden vrij kunt krijgen? Dan zet je je baas niet voor het blok en weet hij dat jij nog 2 jaar blijft”. En ja hoor, hij kreeg toestemming! De volgende stap was het vinden van een boot. En zoals Kees mij ooit aanraadde via de ARC crew database een boot te zoeken voor mijn oceaandroom, zo ontmoetten André en Kees elkaar bij ons aan boord tijdens een tocht naar Engeland. Kees en Marion zochten bemanning voor sommige etappes en André is zo’n zeiler die je bij iedereen kunt aanbevelen en die met iedereen overweg kan. Een goede zeiler en altijd goedgehumeurd. Geweldig om nu een klein stukje samen te varen terwijl zijn droomreis begint.

Zondagochtend om 05:30 trek ik de voordeur in Kockengen zachtjes achter me dicht. Enkele uren later zal ik op de kade staan in Lissabon en dan begint ‘het werk’ direct. De Merrimac (www.merrimac.nl) is perfect in orde en deze zomer al van Harlingen naar Lissabon gebracht. Daar hoeft niks meer aan te gebeuren. Wel moet er nog proviand ingeslagen worden, al is de reis naar Madeira maar 500NM en zullen we er met de snelle Merrimac waarschijnlijk nog geen 3 dagen over doen. Daarnaast moeten we natuurlijk de hele boot door lopen, (nood)procedures, wachtschema’s en gedragsregels afspreken. Hoe gaan we met elkaar om, ook al zijn we goede vrienden? Langere tijd samenleven in een kleine ruimte of meerdere kapiteins op een schip heeft al vaak vriendschappen kapot gemaakt. Het scheelt dat André en ik zelf ook een boot hebben, zodat we weten hoe zuinig een eigenaar op dit bezit is en wat de “do’s and don’t’s” zijn. Deze persoonlijke kant van het lange afstandzeilen vind ik de echte uitdaging, niet zozeer het zeilen zelf. Dat kunnen we allemaal goed genoeg.

Om 09:45 stap ik aan boord. Ik bruis van de energie, wat houd ik hiervan! Terug op de oceaan! Na het ontbijt gaan we aan de slag en einde van de middag meldt Kees dat we de volgende dag na de middag uit zullen varen.

Op maandagmorgen mag ik nog even de mast in voor een simpele reset van de windmeter. Ik vind het leuk de mast in te gaan vanwege het prachtige uitzicht en het ‘abseilen’ naar beneden. Om 12 uur, iets eerder dan gepland, gaan de trossen los. Met een slakkengang varen we de Taag af. We hebben stroom tegen maar geeft ons de kans te genieten van de oevers van Lissabon. Rond 15:30 zijn we op open water en zetten we zeil. Er staat een stevige wind. Meer dan voorspeld en nog niet helemaal uit de gewenste richting. Maar goed, we zijn ook een paar uur te vroeg vertrokken. Het zal vast beter worden straks. De oceaan is een klotsbak. Wordt vast beter straks….. Ook op dieper water wordt het niet beter en al snel zijn we allemaal zeeziek of niet lekker. Een nieuwe ervaring, nog nooit was ik zeeziek. Gelukkig belet het ons niet in ons functioneren. Na enkele uren is de Merrimac helemaal juist getrimd en schieten we als een speer richting Madeira. Dit is zeilen! We draaien een wachtschema. De een wat meer uurtjes dan de ander, afhankelijk van de mate van zeeziekte. We wennen aan de boot en het ruime aanbod aan apparatuur en data. André ziet nog een beetje groen de volgende ochtend maar langzaam knappen we allemaal op. Gember thee geeft ons het laatste goede zetje. Gegeten wordt er nog amper. Na 24 uur staat er een dagrecord van 225 NM in een etmaal op de teller. De maximum snelheid waarmee we van een oceaangolf zijn afgesurfd is 24 knp, meer dan 40km per uur! Het lijkt de Volvo Ocean Race wel. We glimmen van trots. Inmiddels zijn de golven constant.

Op woensdagochtend schijnt de zon en komen de praatjes terug. We zitten allemaal de hele dag buiten en voor de lunch maak ik een couscous salade. André ziet dolfijnen. Helaas zwemmen ze door. We hebben zo snel gevaren dat we reeds rond middernacht op Porto Santo aan zullen komen in plaats van op donderdagochtend. ‘s Avonds kook ik pasta. Onze eetlust is helemaal terug en we hebben het ritme van de oceaan te pakken. Ik zou nog dagen zo door kunnen varen en ben vol van de herinneringen aan mijn Atlantische oversteek van 3 jaar geleden. Dit duurt veel te kort! Ik wil door!!

Rond 00:30 zijn we bij Porto Santo. Het zenuwachtige gerommel en de licht geïrriteerde discussies over welke lichten we nu wel of niet zien bij zo’n nachtelijke aankomst ken ik na een leven lang zeilen wel; het hoort er onomstotelijk bij en ik houd me maar een beetje gedeisd. Vooral geen welles-nietes nu is zo’n ongeschreven regel. Een half uur later liggen we voor anker in de baai naast de haven. We kijken morgenvroeg wel of er plek is binnen. Nachtelijk manouvreren zonder boegschroef in een kleine onbekende haven met een behoorlijke bries is geen goed idee. We ruimen een beetje op en sluiten deze prachtige tocht af met een paar biertjes van Brouwdok alvorens we onze kooi opzoeken.

Donderdagavond warm ik het restant pasta op. Ik vond het de dag ervoor wat smakeloos, want zoutloos, dus ik besluit een goede theelepel sambal en wat paprikapoeder toe te voegen om het gerecht een oppepper te geven. Nu smaakt het lekker. Ik zet de kommen op tafel en we beginnen te eten. 3 paar grote ogen staren me sprakeloos aan. Er valt een stilte. En dan: “wat heb je nu gedaan???” Kees houdt erg van sambal maar Marion en André kunnen het amper aan. Het potje sambal dat ik gebruikt heb komt op tafel. Het etiket toont duidelijk 🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥. Ik proef een mespuntje. Hmmmm, lekker. Even later staat mijn onderlip in brand. André doet research en de sambal blijkt gemaakt van Trinidad Scorpions, de op één na sterkste peper ter wereld. We gieren het uit. Kees en ik nemen nog een beetje, dit smaakt naar meer. Aan het eind van de avond weten we alles over de sterkste pepers ter wereld. De tranen rollen ons over de wangen.

Op vrijdag om 8 uur zeten we zeil naar Madeira zelf. Het is een heerlijke tocht van 5 uur onder vol zeil. We genieten met volle teugen. Het aanleggen in de haven met een stevige zijwind maar zonder boegschroef verloopt vlekkeloos, al hadden we het door de snelheid waarmee de havenmeester opereerde niet goed voorbereid en was het een verradelijke hoge wal. Het laat zien dat we allemaal ervaren zeilers zijn die niet alleen kunnen zeilen maar ook kunnen manouvreren en samenwerken als team op het moment dat het erop aankomt. Ook dat is puur genieten.

Helaas zit het er nu bijna op voor mij. Maandagavond vlieg ik vanuit Amsterdam voor mijn werk naar Manila dus zondagochtend vroeg moet ik mijn biezen pakken. We toeren de hele zaterdag in een huurauto over het westelijke deel van Madeira. Wat is dit mooi! ‘s Avonds sluiten we af bij vrienden van Kees en Marion in…….

En daar staan we dan, Marion en ik, zondagochtend om 05:30 uur. In onze huurauto voor het hek van de haven. Die gaat niet open. Geen beweging in te krijgen, geen intercom. Veel tijd hebben we niet. Ik probeer over het hek te klimmen maar realiseer me als ik bovenopsta dat ik nooit meer terug kan komen als ik eenmaal aan de andere kant sta. Geen goed idee dus. We rijden de auto nog een paar keer vooruit en achteruit en drukken op alle knoppen. Geen millimeter beweging. Ineens horen we ergens achter ons een zware mannenstem met een soort Russisch accent. Er duikt een bewaker op in een golfkarretje. “Zis way, zis way”. Hij rijdt voor ons uit via een paar steegjes en even later zijn we van het terrein af. Opgelucht halen we adem. Als was ik stiekum best graag gebleven….