Een glaasje Madeira

Marion kwam gisteravond, 6 november 2025, in Tenerife aan boord, aangekomen met het zelfde vliegtuig als waar Arnold weer mee naar huis ging. Grappig, want ze konden nog even dag zeggen want Arnold stond nog in de incheck-rij toen Marion er al uit was. Blijkbaar beginnen meer mensen het blog te lezen want ik kreeg klachten dat er geen updates waren. Ook had ik net van mijn moeder begrepen dat ze er niet op kon. Dus vanochtend mag Marion bijslapen en werk ik het blog weer bij. Dat is wel hoognodig, er bleek ook wat technisch malheur aan de website. Als experiment had ik er voor gekozen om Cloudflare als frontend te gebruiken voor merrimac.nl; het blijkt dat als je zo slecht bezocht wordt als ik dat het niet helpt en zelfs tegen je werkt. Slechtere performance dan zonder Cloudflare, dus het snel maar weer uitgezet. En nu dus als de wiedeweerga het blog bijwerken, want ik loop nu een maand achter!

Laten we beginnen waar ik gebleven was: Lissabon. Om Koen te ontvangen was ik naar Cascais gezeild. Dat is de “eerste” haven van groter Lissabon als je vanuit het noorden de hoek om komt en traditioneel dé flaneer plek voor de Lissabonezen (? Lissabonners?) en ook voor veel toeristen. Een gezellig kustplaatsje met mooie stranden, een prachtig oud centrum, veel restaurants en bars. En dus een mooie jachthaven, die alleen in de zomer mij te duur is: € 120 per nacht, daarvoor kan ik wel doorvaren naar een iets minder illuster plekje. Maar in Oktober is het winterseizoen al begonnen en is de prijs bijna gehalveerd. Koen kwam, op z’n Koens. Dus: niet de Bolt taxi pakken die ik aanbevolen had, maar met de Bolt van vliegveld naar het treinstation, en dan het kustboemeltje pakken. Hartstikke leuk voor hem, maar ik zat maar te wachten waar hij bleef. Enfin, het weerzien was heel leuk en we konden goed bijpraten. Koen heeft nogal het nodige meegemaakt in zijn leven, privé en ook in het werk. Dus het was hoog tijd om daar eens over door te bomen. Ondertussen in de weer met KM, Rob Wink (leverancier) en Schenker (fabrikant) van de watermaker, het blijkt dat er een nieuw moederbord nodig is. Na een paar dagen boodschappen halen, kleine klusjes doen en lekker uit eten kwam Saskia, zijn vrouw, ook naar Lissabon. Zij heeft er erg weinig van gezien want ze kwam na zonsondergang en de volgende ochtend vertrokken we al, vooral omdat als we zouden wachten het helemaal prut zou zijn met de wind.

Op de overtocht naar Madeira hadden we de eerste dag behoorlijk veel, de tweede dag bijna niks en de derde dag net genoeg wind om het leuk te maken. Maar de wind was wel uit de goede richting, en de golven ook. Net als in 2019 kwamen we weer bij donker aan in Porto Santo, een flink eiland ter grootte van Ameland. Dit eiland in de vorm van een net kromme croissant heeft een enorm zandstrand met geel zand langs vrijwel de hele zuidkust. Dan zal je denken als Nederlander: maar zand is toch altijd geel, behalve als het modderig is? Nee, nieuw zand van vulkanische oorsprong is meestal zwart. Let maar op, dat komt later in dit verhaal nog wel terug. Een prima ankerplek dus. Maar het was druk, we telden ‘s avonds zeker 15 boten op de ankerplaats, dus kozen we een lokatie helemaal aan het eind van het veld omdat je zo zonder zonlicht toch lastiger ziet hoe het precies zit. Wel de radar bij, dan kan je prima inschatten hoe ver de andere boten zijn.

De volgende dag zijn we op de bonnefooi de haven ingevaren en er was zowaar een plekje aan de steiger vrij. Het was ook in de haven heel druk met zo’n 30 boten aan de steiger en nog zo’n 30 voor anker. Er kwam meteen een zenuwachtige mevrouw melden dat dit plekje eigenlijk voor hun was. Ik laat me niet meer gek maken en zei ik ga de havenmeester zoeken. Vriendelijk doen en we bleven immers maar 1 nacht, geen probleem meneer blijft u lekker liggen. De grootste reden dat ik aan de steiger wilde liggen was kijken of Miguel, de oude havenmeester, langs zou komen. En warempel, een uurtje later stond hij aan de boot. Wat een mooie boot meneer, dit en dat. Grappig genoeg herkende hij mij en de boot niet, terwijl we in 2015 met Marc en Martine toch ook uitgebreid een rondleiding van hem gehad hadden en zelfs z’n auto moesten lenen om rond te rijden over het eiland. Ik zal eens zien of ik een retrospectieve blog entry kan aanmaken van dat bezoek. Nu afgesproken dat ik later langs kom met Koen. Ondertussen was er ook contact met een echtpaar dat in de haven voor anker lag, dit waren dan weer de beste vrienden van de broer van Koen. Grappig. We hebben bij hun aan boord geborreld, zeer vriendelijke mensen maar met een andere insteek in het zeilen dan wij; ze waren bijna een jaar in Noord Portugal blijven hangen en waren nu al weer een paar weken op Porto Santo waar volgens hun veel te beleven was. Ok dacht ik, dan ben ik benieuwd hoe lang je op Madeira blijft want daar is 100 keer meer te doen. En Porto Santo is heel aardig als aanlegplek, maar om nou te zeggen dat ik het verder een heel interessante plek vind? Nee.

Hier wat foto’s van de Utopia, waar Miguel dus al 18 jaar mee bezig is. Of hij ooit aan zijn droom van zelf naar Ushuaia en verder naar het zuidelijk pakijs toekomt? Ik hoop het voor hem…

De volgende dag zijn we met net te weinig wind om te zeilen in prachtig weer naar Madeira gevaren. Aldaar aangekomen de jachthaven van Quinta de Lorde, meteen om de hoek van het eiland, in. In de zuidelijke landen heb je twee soorten havenmeesters: (meestal dames) op kantoor en vaak 24×7 beschikbare altijd mannen op de steiger. Deze mannen waren niet zo blij dat ik niet van te voren mijn komst gemeld had op kanaal 9, en ook niet gereserveerd. We mochten wel blijven, dat dan weer wel. Het was de derde keer dat ik hier met de boot was, en helemaal getransformeerd qua walbeleving. De eerste keer in 2015 stond er een hotelcomplex dat grotendeels af was, maar nog niet in bedrijf. Unheimisch. De tweede keer in 2019 was er wel van alles aan de hand maar stonden nog steeds grote gedeeltes leeg. Nu in 2025 bleek het getransformeerd te zijn tot een up-market all-in complex, met overal gratis eten en drinken voor de hotelgasten; helaas niet voor de havengasten. Maar goed, het biertje op het terras smaakte er niet minder om. De volgende dag had Koen een auto geregeld, en zijn we het eiland gaan verkennen. In drie dagen heb ik hun een goede eerste indruk gegeven van het altijd weer betoverende Madeira. Het is wel erg druk geworden met toeristen, maar dat doet niks af van de overweldigende natuur. Vergeleken met de Canarische eilanden is het zó groen, het spat je netvlies af. Elke honderd meter die je stijgt als je de berg op rijdt verandert het klimaat en dus de natuur. Zeer steile bergen, met veel tunnels op de doorgaande wegen en heel smalle steile weggetjes met hier en daar behoorlijk wat stenen op de weg. Door ervaring wijs geworden nemen we op Madeira nu dan ook altijd de volledige verzekering bij de autoverhuur zodat je niet vlak voor je terugvlucht staat te bakkeleien over kleine schades aan de auto. Op de tweede dag was Koen helaas niet lekker en was ik helaas gedwongen om alleen met Saskia naar een Madeira wijn experience te gaan. Een leuke rondleiding door de productie en opslag lokatie met goede uitleg over de diverse druiven en classificaties van de wijnen. En een paar flessen ingekocht natuurlijk.

De laatste excursiedag was voorzien van hoogtepunten als zwemmen in het natuurlijke zwembad bij Porto Santo, met spectaculaire golven die het zwembad inrolden. Daarna eten bij Paz en Carlos in de Casa de Capelinha, altijd weer een feestje. Paz reed mee terug naar de boot want ze wilde wel eens meemaken hoe dat is op een zeilboot. We gingen namelijk verhalen naar de jachthaven van Calheta; daar kon ik reserveren totdat Arnold kwam. Dat zeiltochtje viel eerst natuurlijk niet mee, met nare golven zonder wind. Gelukkig ging het later wel waaien en konden we onder zeil, wat altijd rustiger is, de situatie wat herstellen. Aan het eind ging het zelfs nogal hard waaien, en moesten we met flinke golven de haven van Calheta in. Die haven ligt nogal onbeschut aan de kust, dus moet je een scherpe hoek maken in de ingang en vervolgens nog een. Binnen de boot weer netjes aan de kant gekregen, grappig genoeg gaat dat altijd moeilijker naarmate er meer mensen aan boord zijn en er meer mensen op de kant gaan helpen.

In Calheta troffen we nog net een avondje weer andere zeilvrienden van Saskia en Koen, die ze uit Zeeland kennen. Tineke en Eric van de Maneskin waren direct van Porto naar Porto Santo gevaren, dit omdat ze bang waren voor de Orcas die de Spaanse en Portugese kusten onveilig maken. Ze had het er in Madeira nog steeds over alsof het nog steeds een dreiging was. De volgende dag gelijk vrienden gemaakt door de wasmachine aan boord aan te bieden voor gebruik, want lokaal was er wel een wasserette maar alleen bemand en dus heel duur. Later ook nog aan een Duitse buurboot aangeboden, een snelle manier om vrienden te maken dus.

Ondertussen weer aan de watermaker gewerkt, nu bleken ook de ventilatoren van de pompen niet goed te werken. Aangezien ventilatortjes van Sunon (het “A merk” op dit gebied) maar €6 kosten was het simpeler om zelf in te slaan (volgende ochtend in huis in Harlingen…) dan weer te onderhandelen met Schenker en Rob Wink. Arnold’s tas wordt voller…

Ook met de hydrauliek van de roeren is er iets, het roer gaat net iets te stroef voor de maximale druk die ik het systeem kan laten maken. Na een online leerproces en ruggespraak met Eeuwe leer ik dat er meerdere veertjes zijn die in een drukreguleerklep kunnen zitten, b.v. 0-70 bar, 15-100, 50-150, etc. En laat ik nou 0-70 hebben en eigenlijk 80 bar wil kunnen drukken. Hmmm. Voorlopig red ik het door als de roeren bijna omhoog zijn de kiel een paar keer kort omlaag te laten komen, er ontstaat dan telkens een drukgolfje in het systeem en dat is voorlopig genoeg.

Dan komt Arnold, en ook hij kan slechts een avond van de startlocatie genieten vanwege de (gebrek aan) windverwachting. Maar daarover meer in de volgende aflevering.