Lissabon

Na de derde dag na Porto kwamen Ella en ik aan in de baai waarin ook Lissabon ligt. We begonnen de eerste middag en avond in de ankerbaai bij Cascais. Ella was daar al eens op de wal geweest met haar vrienden, dus we hadden geen “boat fever” om de wal op te gaan. Ankeren is dan echt geweldig: je gooit het anker uit, kijkt of het houdt en klaar. Geen stootwillen om op te hangen, geen lijnen om klaar te leggen, geen aanlegmanoeuvres, geen havenmeester om mee te onderhandelen over waar en hoe, geen omstanders die zich er mee bemoeien. Niks van dat alles, gewoon gelijk rust én daarna ben je nog steeds lekker op jezelf.

Intussen was het plan als volgt: we zouden op of voor de 18e in Lagos in de Algarve zijn, waar Ella een vakantie met haar vaste zomer-vakantie-cluppie zou hebben. Na anderhalve week had ik eindelijk contact met de werf aldaar, Sopromar. Dat was een teleurstelling: geen tijd, druk in de Algarve in de zomer. En de jachthaven lag ook al vol. Niet dat ik graag in de Algarve ben in de zomer, veel te druk: het Benidorm en Scheveningen van Portugal zeg maar. Dus dan maar naar een jachthaven hier in de buurt van Lissabon. En dan bekijken hoe we de hoytboom hier gaan repareren. De jachthaven waar we de vorige keer fijn lagen, aan de oostkant van Lissabon op het voormalige wereldtentoonstellingsterrein, Parque des Naçoes, had ook al geen plaats. Het zal toch niet? In Cascais wilde ik liever niet liggen, dus dan snel maar naar de jachthaven van Oeiras (spreek uit: O-ei-rasj) gebeld en jawel daar konden we morgen wel terecht. Prima plek en fijne havenmeesters, uitzicht op vier restaurants, helemaal prima. En nog gratis broodjes ook elke ochtend. Snel een pers en wat andere hydraulische spullen en een printer besteld nu we een adres hadden waar het heen kon. Met Marion overlegd en de plannen aangepast: ze vloog naar Lissabon de volgende dag, en in de loop van de week gingen we dan met z’n drieën naar een prachtig huisje op een resort ergens in de Algarve. Eerst kwam Miguel, de zoon van Paz, die in Lissabon een baan als ingenieur heeft, gezellig een avondje eten.

Omdat we allemaal Lissabon al een paar keer bekeken hadden hebben we de echte toeristische dingen niet gedaan, maar ik zag dat er een nationaal tegelmuseum is. Aangezien tegels echt een Portugese specialiteit zijn met z’n drieën er met de Bolt (prachtige uitvinding) naar toe. Fantastisch om te zien, een echte aanrader en het leert je eigenlijk meer over Portugal dan een traditioneel museum met schilderijen. Leuk is natuurlijk ook de link met Harlingen, omdat op een gegeven moment de protestanten er uitgegooid/weggepest zijn; in ieder geval zijn er een hoop naar het toen nog tolerante Nederland gevlucht en hebben zij de techniek over hoe je tegels maakt aan ons overgebracht.

Omdat we geen haast hadden én een huurauto hebben we de kust ten westen van Lissabon bekeken en de langzame weg langs de kust naar de Algarve gereden. Interessant om te zien hoe de zuidwest kust van Portugal een totaal andere sfeer heeft dan de Algarve, veel gemoedelijker en authentieker. Wel veel toeristen maar dat zijn meer de echte kampeerder types en vooral ook de surfer dudes.

Bij het huisje aangekomen bleek het weliswaar op een ouder complex te staan, het zwembad was gedeeld en niet meer dan ok, de oprit krap, maar het huis was prima ingericht en had een direct uitzicht over de rotskust. Na de router op het dakterras gezet te hebben hadden we zelfs prima WiFi. In de buurt heerlijk gegeten, de verhuurder had een prima tip voor een prima visrestaurant waar we heerlijk gegeten hebben.

Op de 18e heb ik Ella naar Lagos gebracht naar haar vrienden. Met een beetje masseren kon ik op korte termijn nog een tafeltje voor de lunch boeken bij een 2 (Michelin) sterren restaurant, Vila Joya, aan zee, waar wij samen ons 31 jarige huwelijksdag vieren. Dat deden daar die dag twee stellen, een Portugees echtpaar en wij, hoe bijzonder is dat. Overvloedig eten en drinken. Tip voor de volgende keer: neem het eenvoudigere wijnarrangement…

Het eten was zo overvloedig dat we de volgende dag toen Marion weer naar huis vloog vanaf Faro, niet veel meer gedaan hebben en allebei zelfs een beetje van slag waren. Het was erg lekker maar ook wat overdadig dus. Marion moest weer naar huis want onze vriendin Marleen wilde graag haar verjaardag vieren in Milûk. Na Marion afgezet te hebben ben ik ‘s middags via de snelweg teruggereden naar Oeiras alwaar ik Wim en Mar van de Pelagia weer ontmoette. De volgende dag gingen Wim en ik naar het “Centro Nautico de Algés”, 4 kilometer verder waar ik een afspraak had met de werfbaas, Tiago. Een prima vent en hij wilde de Merrimac en Pelagia graag ontvangen: bij hun is het in de zomer juist rustig, want alle Lissabonezen zitten in de Algarve. Proest.

Nu, bijna twee weken later, is er al flink wat gebeurd. De boom is uit elkaar, het is inderdaad gewoon slijtage en met de werf is besproken hoe dit met wat verbeteringen weer als nieuw, of eigenlijk dus beter dan nieuw, wordt. Voortaan maar even reven voor we bij windkracht 6 of 7 de fok gijpen! Daarnaast zijn de buitenste roeren opnieuw in de Trilux gezet, want de primer wil niet zo goed hechten op de RVS roeren en het is na 2-3 jaar snel weer raak.

Ik heb zelf ook nog 2 weken aan de boot gewerkt: de watermaker leidingen geoptimaliseerd en de toevoer van de nieuwe omvormer voor het inductie fornuis schakelbaar gemaakt, want de omvormer bleef aanstaan en accu capaciteit omzetten in warmte 24 uur per dag. Dat is natuurlijk zonde, dus dat ook aangepast. Het plafond in de voorhut is opnieuw geplaatst met wat extra klikkers, dus dat zit ook weer vast. Etcetera, etcetera, koop een boot, …

Ondertussen heb je op zo’n werf snel aanspraak; uit eten geweest met een Engelsman met zijn Oostenrijkse vrouw, en het meest bijzondere was een lunch met twee Duitsers, Jan en Matthias. Matthias is hier in December aan komen waaien met een Lagoon 38. Zijn motoren waren aan onderhoud nodig en zijn nieuwe vriend Jan die hier al een aantal jaren woont (met boot) wist wel een monteur. Na twee maanden waren zijn motoren nog niet terug. Het einde van het verhaal was dat zijn motoren in nog slechtere conditie terugkwamen en dat hij € 5000 kwijt was. Nu heeft hij dan maar de werf zelf ingeschakeld om nieuwe motoren te installeren. Nu begreep ik waarom Tiago, de werfmanager, uitlegde dat hij niet zo maar bedrijfjes van buiten toelaat: slechte ervaringen. Jan, die hier al vijf jaar woont, wilde ons (Matthias, Wim en mij) graag meenemen voor de lunch naar de zuidkant. En dan daarna naar een “illegaal” vissersdorpje waar je een drankje kan drinken dat uit “vloeistof” bestaat en na de derde vertel je alleen nog de waarheid…. Ok…. Onderweg liet hij ons nog een vesting zien uit de 1e wereldoorlog. Leuk, want niet gerestaureerd en in prachtige vervallen staat. Blijkbaar was er nooit een staalcrisis want de oude kanonnen stonden er nog. Daarna lekker gegeten bij een restaurant waar echt geen Engels gesproken werd en je volgens Jan alleen cash kon afrekenen. Wel is hier ook het verval al ingezet: multibanco kon nu ook al. Hij was duidelijk aangedaan. Ondertussen kregen we zijn hele levensverhaal met banen, huizen en diverse vriendinnen te horen. Feesten met drank en drugs tijdens Corona. Kortom, een man van het flamboyante type. Wij dachten dat hij een vriendin had, maar toevallig ging zij in het zelfde restaurant eten met haar vader en toen hoorden we van hem dat ze momenteel toch even een momentje apart hadden. Hij had zijn vriendinnen graag zoals z’n koffie. (… ik leg het hier niet verder uit, dat moet je zelf maar bedenken…)

Kortom na een genoeglijke middag kwamen we tonnetje rond weer bij de boot en werd er die dag verder niet veel meer uitgevoerd… Ondertussen bedachten we dat hij niks van ons wist, niet naar gevraagd.

Morgenochtend vliegen Wim en ik samen met de TAP weer naar huis. Ik voor 3 weken, dan ga ik hier weer verder voorbereiden voordat Koen en Saskia komen in de 2e week van Oktober om samen naar Madeira te varen.