Bretagne (Frankrijk) en Sada (Spanje)

Het weer was in Cherbourg nogal onbestendig: regelmatig regen en een serie depressies die door het kanaal en over Engeland trokken. Toen we een weergaatje hadden met relatief weinig wind maar wel vanuit een richting die niet helemaal verkeerd was zijn we dus maar snel vertrokken. Marc en zijn zeilmaat waren al zonder Martine (die met de trein ging) naar hun eindbestemming van de mede door hun georganiseerde “Scheveningen 500” race en rally gegaan, namelijk Roscoff. Wij zijn daar niet gestopt, ten eerste deden we helemaal niet mee, en ten tweede leek het mij slim om, nu er geen west in de wind zat, meteen de westelijke hoek van Bretagne te passeren. Wim en Mar op Pelagia hadden hetzelfde idee en die waren om 04:00 (ja, vier uur ‘s nachts) vertrokken. Ik heb uitgeslapen tot 6 uur en ben toen ook in de miezer en mist vertrokken. Eenmaal buiten de haven bleek je best redelijk te kunnen zeilen, hoog aan de wind. Prima. Later werd het steeds ruimer, en hebben we veel kunnen zeilen in ook langzamerhand minder miezerig en mistig weer. Pelagia boog af richting Brest, maar wij zagen de kans schoon om naar Loctudy te varen.

Met Arnold was ik al in 2017 daar geweest (zie foto.) Helaas blogde ik toen nog niet over bestemmingen en reizen, maar er is toen een voorvalletje geweest. We kwamen namelijk de rivier op in heerlijk weer, en dachten hier kunnen we wel mooi ankeren en droogvallen. Op de digitale kaart stond toen (nog) niks. Eenmaal geankerd kwam er 10 minuten later zo’n visbootje met een bushokje er op driftig aangevaren. We bleken op de meneer z’n oestervelden te liggen. O jeetje, sorry sorry sorry! Anker op en er kwam inderdaad een heel stalen matras met allemaal oesters mee. Ik denk dat de oesterboer blij was dat hij er hier mee van af kwam, bij laag water even herstellen maar gelukkig hebben we niet met onze dikke bootbuik een nacht op z’n oesters gelegen. Hij bracht ons toen naar waar het wel ok was volgens hem, een natuurlijk veel te diepe ankerplek. Toch maar gedaan, en als de sodemieter een mooie fles Franse Bordeaux uit het vooronder gehaald als teken van excuus.

Ditmaal werd er slecht weer voorspeld voor de twee dagen er na, met ook heel veel wind. We waren dus mooi op tijd binnen. Met dat slechte weer is met z’n drieën in het bijbootje om te gaan eten e.d. niet zo’n succes, dus maar naar de jachthaven. Daar was nog een prachtige plek voor ons. In 2017 waren we nog niet in het plaatsje zelf geweest, alleen aan de andere oever. Loctudy blijkt een heel typisch Bretons vakantie en vissersdorpje; prima eten (crèpes, vis, croissants) en een piepklein museumpje over de opkomst en ondergang van het inblikken van sardines. Ik had het mij nooit zo gerealiseerd maar met de opkomst van goedkope elektrische koelmachines was het snel weer gedaan met ingeblikte vis; men kon voortaan “verse” vis eten en dat is natuurlijk veel lekkerder.

Ondertussen was het al weer tijd om Arnold’s terugreis naar huis te gaan boeken. TGV vanaf Lorient dan maar weer? Zo gezegd, zo gedaan. Na de winderige dagen met een frisse schoongeblazen hemel met nog wel forse buien vertrokken. Alles ging prima tot er halverwege opeens wind in zo’n bui zat. BOEM! KNAL! Geschrokken keek ik op uit de kuip en de kinderen stonden ook ineens buiten. Het stuk aluminium dat uitsteekt uit de hoytboom waar de hydraulische cylinder op aangrijpt was kapot gescheurd, het oog bleek ergens een halve scheur te bevatten en de krachten waren te groot geworden voor de rest. Als geluk bij een ongeluk bleef de cylinder en de hydraulische slang heel.

Snel de fok ingerold en de boom gefixeerd. Oeps, in de haven maar snel goed kijken wat er aan de hand is en dan verder kijken. Zonder boom kunnen we ook met de fok varen maar een stuk minder fijn. In Lorient in de stadshaven geparkeerd. Na de lunch de havenmeester gesproken en die wist wel een mannetje, nou helemaal fijn. Die zou de volgende ochtend (maandag) komen. Maandag ochtend 10 uur nog niks natuurlijk. Ik vragen; ah ja de havenmeester van gisteren heeft vrij maar we weten er van en we bellen wel even. Om 12 uur kwam er een andere havenmeester(es) melden dat meteen na de lunch de lasser zou komen. Fijn. Nou die was er inderdaad om twee uur, jonge leuke vent, nou hij snapte wat de bedoeling was. Achteraf had ik geen lasser nodig maar een algemene monteur, maar dit kon hij ook wel. Hij nam wat onderdelen mee naar huis om die daar af te maken op de maat die ik hebben wilde, en de volgende dag kwam hij het er in zetten. Het zit nu beter dan het zat voor de schade, dus helemaal prima. Wel kwam ik er achter dat we nog een probleem hebben, namelijk dat de boom zelf een beetje kan wiebelen om z’n eigen pen. Dat moet dus ook nog gerepareerd worden maar daar is niet zo’n haast bij.

Arnold en Ella zijn op zo’n klusjesdag naar het grote museum terrein op het voormalige onderzeebootbunkerterrein geweest. (Ik ben benieuwd wat Google Translate van dat prachtige Nederlandse samengestelde woord maakt!) Helaas viel dat allemaal wat tegen, de ene tentoonstelling zou wel aardig geweest kunnen zijn maar alle bordjes waren alleen in het Frans, de onderzeebootbunker zelf mocht je niet in officieel, etc etc. Gelukkig weten de kinderen wat een steiger is en wellicht kan je dan via de achterkant? En inderdaad, fluitend liepen ze zo de bunker in.

Lorient zelf is door die bunkers tijdens de tweede wereldoorlog natuurlijk totaal platgebombardeerd. Waar de Fransen in Saint Malo het hele centrum historisch hebben teruggebouwd, en in Le Havre een prachtig stadsplan ontwikkeld hebben, is Lorient een soort betonnen kruising tussen een Amerikaanse stad (orthogonaal wegenplan) en de slechte wijken van Almere. Nogal droefgeestig om eerlijk te zijn. De restaurants waren ook een beetje vaag. Duidelijk géén toeristische trekpleister dus; de volgende keer gaan we weer naar de jachthaven bij de ingang (Kernevel genaamd) waar je in het lokale stranddorpje voor toeristen bent met prima eten en leuke wandelingen.

Op Woensdag hebben we Arnold naar de bus gebracht. Hij had in de TGV Lorient-Parijs wat vertraging maar dat gaf niet want die had de Eurostar Parijs-Amsterdam ook. Toch wel een super systeem: met 9 a 10 uur ben je vanuit elke flinke stad in Frankrijk in Amsterdam. Snel het weer gecheckt, en zei: Ella, we gaan want anders missen we het weergat! Snel betaald, losgegooid en buiten de haven meteen zeil gezet. Nog eens even naar het weer kijken. Oh, ik heb me een dag vergist… Geeft niet, dan gaan we nog een nachtje voor anker ergens. Hiervoor kwam Belle Ile (“mooi eiland”) weer eens goed van pas. Onderweg nog extreme solo zeilboten gezien, die de andere kant op kwamen langsspuiten. Het maakte eigenlijk niet veel uit hoe wij voeren, want het snelheidsverschil was enorm. Op het filmpje zien jullie Banque Populaire 12 Solo Sailor langsspuiten…

Het ankeren was weer heerlijk; met zo’n korte stop is dat ideaal want je hoeft alleen maar het anker uit te gooien en ‘s ochtends weer op te halen — geen stootwillen en landvasten nodig, briljant. De volgende ochtend bij het eerste licht vertrokken richting La Coruña, althans Sada er net onder. Dit vanwege Pitou, zie later. Het werd een prachtige tocht, met wind van schuin achter en achter, op de eerst dag met genoeg wind, en de twee dag net een beetje weinig maar nog prima. Dat gaf niet, het ging heerlijk rustig en de golven waren ook bijpassend toen we eenmaal het continentale plat verlaten hadden. De diepte gaat dan in een paar kilometer van 150 naar 2500 tot 4000 meter. Alle “nare” golven zijn opeens weg. Op het eerste filmpje van de eerste dag zie je nog kruisende golven maar het tweede filmpje zijn ze dan helemaal weg.

Toen ik eenmaal aankwam lag Ella lekker te slapen (het was 2 uur ‘s nachts) en we hadden ook geen box in de jachthaven van Sada doorgekregen. Dus weer voor anker, lekker geslapen na anderhalve nacht doorvaren. De volgende dag de haven in; we mochten wel op I 30 gaan liggen. Aangekomen: I kunnen we vinden, maar waar is 30? Na even zoeken kwamen er al snel twee marineros (havenmannen letterlijk) aanlopen. Deze box meneer. Oh maar oeps er zijn geen klampen op de zijsteiger! Geeft niks, we halen er snel twee ergens anders weg. Wat wij de Franse slag noemen had misschien beter de Spaanse slag kunnen heten?

Daarna meteen op de koffie bij Liselotte en Machiel van zeilboot Pitou. Dat zijn (zeil)vrienden die we al sinds Suriname in 2019 kennen. Zij zijn toen door het Panama kanaal gegaan en vanaf daar via Hawaii naar Alaska en dan weer omlaag terug. Ze zijn nu na 7 jaar zeilen op weg naar Nederland. Leuke mensen! Bij de borrel werd het nog interessant: Hafenkino. Het Duitse woord voor “havencinema”. Het woei nogal en er kwam een vaste ligplaatshouder met een enorme motorboot aan lager wal aanleggen. Blijkbaar niet aan deze wind gewend maakte hij telkens dezelfde draai net voor de box als zonder wind. Alleen werkt dat bij wind niet, je moet dan veel verder van de steiger draaien en dan langer achteruit varen. Maar goed na vier pogingen viel hij opeens de andere kant uit en blééf maar naar ons toe varen! BOEM! De hele preekstoel aan stuurboord ontzet. Nou dat weer! Nadat ze toch maar vooruit hadden aangelegd (en we snapten waarom ze dat niet wilden, nu moesten alle 6 gasten heel onelegant via het anker afzakken en dan door vele handen aangepakt worden) en de rust was teruggekeerd kwam de eigenaar/schipper zich keurig melden en gelijk regelen met de lokale werf dat dit maandag gemaakt zou worden.

Nadat we zelf ook van de emoties bekomen waren gingen we met z’n vieren uit eten op een terras met uitzicht over de haven. We hadden nét het eerste glaasje wijn ingeschonken toen we opeens een (héél) bekende stem hoorden: Marion was stiekem naar Coruña gevlogen (via Malaga, nota bene) en was na een hele dag reizen bij haar lieve dochter die een paar dagen later jarig zou zijn! Ik had al een vaag vermoeden maar het was toch een échte verrassing! Heel fijn natuurlijk en een dikke kus. Na een zéér gezellige avond lekker op bed.

De volgende dag gezellig ontbeten met vers stokbrood en plannen gemaakt voor de eerste dag. Er moesten twee dingen gebeuren: een verjaardags kanootje voor Ella uitkiezen (door Ella) en ‘s avonds eten in een restaurant in La Coruña. Marion en ik hadden in 2019 twee dagen achter elkaar fantastisch gegeten bij “Peculiar.” Ook nu was het, weliswaar iets anders dan we toen hadden, weer buitengewoon lekker. Het was nu “shared dining” dus we lieten zes gerechten komen. Vijf was ook wel genoeg geweest zeker omdat Ella en ik nog een werkelijk schandalig lekker toetje hadden. De gerechten kwamen, heel fijn, een voor een op tafel, in een door hun bepaalde beste volgorde. Helemaal top.

De volgende dag zijn Marion en Ella met Pitou naar Santiago de Compostela geweest. Ze hebben daar ook de mis bijgewoond, ik hoor dat het heel mooi was. Zelf was ik niet mee: genoeg te doen aan boord en ik heb nogal last van mijn knie. Beide zaken worden hier een beetje onderbelicht; de rechterknie is al moeizaam aan het herstellen sinds ik in Januari bij Brouwdok over een stuk gesloopt interieur ben gestruikeld. Het leek de goede kant op te gaan maar het is nu toch weer van binnen aan het ontsteken; ik denk hetzelfde probleem als ik links had: mijn lichaam begint snel auto-immuunreacties. Nu met diclofenac smeren en hopen dat het beter wordt. Anders een keer een wat serieuzere prik er in. En de bootklusjes, poe, dan wordt elke post nog twee keer zo lang.

Vandaag is Ella jarig. Een lekker ontbijtje en de uitreiking van haar cadeau (een mooie Sennheiser koptelefoon.) Marion had natuurlijk Spaanse slingers opgehangen in de kuip (je leeft hier overdag voornamelijk buiten.) Daarna zijn de dames boodschappen gaan doen en heb ik weer de bootklusjes gedaan. De preekstoel zou morgen klaar moeten zijn; de boom repareren kon hier wel maar ging realistisch gesproken wel een week duren. Ik heb er dan maar voor gekozen om dat in Lagos (Portugal) te gaan doen; als Ella eenmaal de 18e van boord gaat dan heb ik tot 8 oktober wanneer Koen en Saskia aan boord komen.

Zo, ik ben weer bij, de dames zijn er weer en we gaan een taartje eten met Liselotte en Machiel. Volgende blog vanuit de westkant van Galicië!