Arnold op Aruba

Terwijl Arnold maandag in het vliegtuig naar Aruba zat kondigde Mark Rutte een strenge lockdown aan voor heel Nederland, en werd meteen het reizen naar het buitenland ten strengste ontmoedigt. Arnold had dus een hele gelukkige hand met de datum kiezen!

We zijn ‘s avonds gelijk het betere Caribbean gevoel gaan proeven door te eten in de Bugaloe, een bar op Palm beach die op een piertje in de oceaan staat. Omgeven door gigantische high rise hotels (heel praktisch: de ANWB borden zeggen ook gewoon: “High rise Hotels”) vol met Amerikanen, hadden we het laatste tafeltje voor mensen zonder reservering. Een bucket met hele kleine biertjes en ijs, de Arubaanse manier om koud bier te drinken in de tropische warmte, smaakte best na een lange trip.

De volgende dag werd als de bliksem door Rishi en Pepe de meegenomen boegroller voor het anker gemonteerd en voor 12 uur lagen we al voor anker te dobberen. Heerlijk weer, een boot hoort toch echt in het water.

Omdat ik besloten had toch wat updates uit te voeren aan de elektronika, zo liep de marifoon uit 2005 op z’n laatste benen, en het nieuwe GPS kompas was niet naar wens, moesten we nog even op wat pakjes wachten en bleven we nog een paar dagen bij Varadero Aruba liggen. Judith van de werf was een grote hulp, en dankzij haar werden de pakjes in een dag of 2 door de douane geloodsd zonder invoerrechten of belasting te hoeven betalen. Super service! Wel enorm warm hier als je binnen allemaal kastjes moet monteren…

Nog beter werd het toen we hoorden dat Merrimac en Pitou (een andere NLse zeilboot hier) uitgenodigd werden om naar het einde-jaarsfeestje van de werf te komen. Dit nadat wij de medewerkers de vrijdag ervoor bedankt hadden voor de uitstekende service de afgelopen maanden en een paar kratjes bier en snacks hadden neergezet en samen met hun opgedronken.

Gisteren gingen we dus richting het rif bij Spaanse Lagoen, om daar de hele dag van hapjes en drankjes voorzien te worden. Iedereen moest lachen omdat we met de grote boot kwamen ipv met de dinghy, maar zo hoefden we na afloop niet terug en 3 mijl door het donker over onbekend water te motoren. Arubanen weten heel goed hoe je een feestje bouwt merken we! Supergezellig en mijn “handen en voeten Spaans” kent nu al zeker 20 woorden. Lekker met stoel en al in de zee zitten 3 meter van het laatste koraalrif. Bijzonder allemaal en erg leuk gezelschap.

Sowieso kan ik Varadero Aruba alleen maar aanbevelen, ze hebben alles gedaan zoals beloofd, voor een heel schappelijk bedrag. Materiaal is wel duur en/of lastig te krijgen, een gevolg van dat alles in kleine hoeveelheden geimporteerd moet worden en er dus meer transportkosten en belastingen geheven worden. Maar als je de anti-fouling zelf doet ben je het zelfde bedrag voor verf kwijt. Ik vind het ook een manier om op een nette manier de economie van dit eiland te ondersteunen, wat dit jaar heel goed uit kwam omdat er zo weinig toeristen waren. De boten worden met een Roodberg trailer er uit en weer in gelaten, heel safe. Ze worden zeer goed onderstut en als je wilt ook alvast van stormblokken voorzien, grote 1 kuub beton blokken die je boot nog vaster op de plek houden. Bij ons zouden ze dat doen wanneer er slecht weer op komst was, maar dat bleek niet nodig. De werfbaas Rishi communiceert duidelijk. We hadden snel een goede verstandhouding en hij zorgde goed voor ons. Hij heeft zelf technisch inzicht en wist snel de nodige mensen in te schakelen en op de rails te houden qua werkzaamheden die er verder nodig waren. Heerlijk, zo hoort het. Merci Rishi, en bedankt ook alle mannen die meehielpen. Goed werk! Ook de direktie, administratie en appartement managers zijn allemaal heel behulpzaam en vriendelijk.

Nu liggen we om bij te komen voor anker bij Talk of the Town, in 2.5 meter water, voor het strand waar een aantal beachclubs zijn. Het doet me een beetje aan de Cote d’Azur van vroeger denken, mooie clubs en allemaal mensen die van het water genieten — van open zeilbootjes tot enorme vis- en speedboten. Bijgaand een foto geschoten door Marwin van de werf, die ons hier weer voor anker zag liggen.

Overigens is er natuurlijk ook nog weer wat kapot, zo hoort dat een beetje lijkt het. De hoytboom wil niet meer naar beneden, problemen met de hydrauliek. Gelukkig kent sy Baradal, de Duitse buurman (rechts naast ons op bovenstaande foto) weer iemand die hier een fabriek heeft en veel met hydrauliek doet, en die komen zo langs om te kijken wat zij denken dat het is.