Laatste week Martinique en Îles des Saintes

Tja, het pakje. Het is inmiddels drie weken later als ik weer ga schrijven en lees eerst maar eens terug waar we gebleven waren. Het klonk op dat moment erg simpel. Het was donderdag toen we naar Le Lamentin voeren, we zouden gebeld worden als alles geregeld was en we daadwerkelijk naar het kantoor van DHL konden komen. Dat was vrijdag om half 4 en het kantoor zou om 4 uur sluiten. Dat ging hem dus niet meer worden voor het weekend, dus we halen het anker op, varen richting de haven waar we eerder waren en gooien daar het anker uit. Als we dan toch nog een weekend hebben huren we een auto en doen nog wat boodschappen. ‘s Avonds gaan we naar het restaurant op de haven voor een hapje. Vooraf op het terras komen we tijdens de borrel in gesprek met John, een Amerikaan die zit te wachten op zijn vrouw. Ze is aan boord bij haar dochter en haar gezin en bezig met de grote oversteek. Dat zou 3 weken duren, maar door omstandigheden is ze inmiddels al 7 weken weg. We nodigen John aan onze tafel uit en vragen of hij de volgende dag met ons op pad wil. Hij is duidelijk toe aan afleiding, want hij kijkt iedere paar minuten op zijn telefoon of ze al opschieten, terwijl de verwachte aankomst nog 3 dagen weg is.

De volgende dag gaan we de westkust wat beter verkennen. Er is een weg langs de kust die op een gegeven moment ophoudt, net als in het noorden, dus een mooie route. Bij het ophalen van de auto ontmoeten we een Duitse man die de vorige dag in de haven was aangekomen. Hij had wat moeite met het oproepen van de haven en daar had Kees mee geholpen. We hebben even een leuk gesprek en later hebben we ook nog een paar keer contact met hem en Kees drinkt er eens een biertje aan boord.

De eerste stop is bij een Rhum destilleerderij. Het is zaterdag en er wordt niet gewerkt, maar het is niet zo’n mooie als die we eerder zagen. Wel is er een prachtige destilleerkolom.

Achter de gebouwen loopt een ietwat steile weg van ongeveer 100 meter de berg op en John vraagt of we het goed vinden om even een stukje te lopen. Kees is al een stuk vooruit als John na ongeveer 50 meter de berm in duikt en als een hond die een plekje zoekt rond een boom gaat lopen zoeken. Het kwartje valt bij mij vrij snel, hij is aan het Geocachen. Voor wie niet weet wat dat is: Mensen verstoppen iets, zetten de locatie met een hint in een app en andere mensen zoeken. Zo kom je nog eens ergens. Er zit een logboekje bij en John is voorbereid, hij tovert een pen uit zijn broekzak en logt zijn vondst op de bijzondere datum 29-02-2020. Hij blijkt een zeer ervaren Geocacher en heeft al veel locaties op zijn naam. Later deze dag vindt hij er nog een, dus volgens mij is zijn dag al geslaagd.

De volgende stop is in St Pierre, de stad die door de vulkaanuitbarsting is getroffen en we bezoeken de ruïne van het theater met daarnaast de cel waar de enige overlevende in zat (zie mijn vorige blog).

We bezoeken een oud observatiestation waar we een prachtige uitkijk hebben over de vulkaan en de vallei

en een educatief centrum, het Centre de Découverte des Sciences de la Terre, waar we een film zien over de vulkaanuitbarstingen en het ontstaan van de eilanden. Er zijn verschillende soorten uitbarstingen, maar waar het in het kort op neerkomt is dat de lava anders is en dus de samenstelling van het land wat gevormd wordt. Dat is duidelijk te zien in het ontstaan van de Caraïbische eilanden. In Guadeloupe, waar we nu zijn, is duidelijk te zien dat de arc van eilanden in twee soorten uitbarstingen is ontstaan. Eerst een halve ring oost, later een tweede halve ring west. Guadeloupe is in de vorm van een vlinder en het westelijke eiland is veel hoger met kraters en bergtoppen. Het gebouw zelf is speciaal ontworpen om te overleven bij aardbevingen.

We rijden verder door tot de weg stopt, op een gegeven moment zien we niemand meer en zijn er geen huizen meer, dus we denken dat er niets meer is. Maar een kilometer voor het einde staan langs de hele weg auto’s geparkeerd en we komen er soms maar nauwelijks langs. Hoewel je nog een stuk kunt lopen besluiten we maar weer terug te rijden en bij St Pierre de oostelijke richting uit te rijden. We komen via prachtige wegen langs prachtige natuur. Aan de westkust drinken we een biertje en rijden weer richting de haven, waar we ‘s avonds door John worden getrakteerd op een heerlijk diner.

De volgende ochtend worden we door de havenmeester aangesproken dat we daar niet mogen ankeren en dat we weg moeten, de haven heeft ook geen mooring vrij. Hoewel we het niet geloven, het is immers openbaar en nergens op de kaart staat aangegeven dat het niet mag, doen we het toch maar en gaan verderop in de baai liggen. We liggen nu sowieso een stuk rustiger en met het bijbootje kunnen we toch naar de haven, waar de auto staat. Die dag rijden we wat rond bij de zuidoost kant, daar waren we nog niet geweest.

De auto die we hebben heeft een vrij lage voorbumper en soms komen we langs wegen vol kuilen en hobbels, Kees rijdt en vindt het behoorlijk (in)spannend. Één weggetje staat als kleine weg op Google maps, maar is niet meer dan een karrespoor en zo lastig te berijden dat we lopend sneller waren geweest. Na deze inspanning vinden we het mooi geweest en besluiten om richting de hoofdstad te rijden om sushi te gaan eten. Er is een zwemwedstrijd aan de gang in de baai en er is een gezellige drukte. Voor we gaan eten drinken we een borrel op een balkon van een kroeg, waar we in gesprek komen met twee lokale mannen op hun zondagse uitje. Een van de mannen werkt voor de overheid en bevestigt dat we best mogen ankeren waar we waren weggestuurd. De man die voornamelijk het woord heeft runt een pizzatentje wat op zondag gesloten is. Hij is erg grappig en is continue aan het high-fiven met Kees. We hebben het erg gezellig en na nogal wat drankjes komen we dan toch weg om te gaan eten. Het is niet de beste sushi, maar omdat zondag niet veel restaurants open zijn en we eindelijk weer eens wat anders eten, genieten we er erg van.

Maandagochtend neemt Kees het bijbootje en de step om het pakje te gaan halen, het nieuwe onderdeel voor de boegschroef. Dit gaat heel snel en voor ik het weet zit hij er al in en werkt de boegschroef weer. We doen nog wat laatste boodschappen en leveren de auto in. Omdat Kees nog een conference call heeft en we hier zeker zijn van het internet, blijven we nog een paar dagen liggen.

Op donderdag vertrekken we uit Martinique richting Guadeloupe. Om het gedoe van in- en uitklaren te voorkomen blijven we in Frankrijk en slaan we Dominica over. We overnachten er in de Prince Rupert Bay, zuidelijkere plekjes zagen er wel mooier uit, maar bleken toch niet geschikt om te ankeren. De volgende dag is het nog maar een klein stukje varen naar de Îles des Saintes, de zuidelijke eilanden van Guadeloupe. We pakken een mooring bij Îlet à Cabrit. Het is er prachtig zwemmen en snorkelen. Met de bijboot is het ongeveer 10 minuten naar Terre-de-Haut, een heel gemoedelijk stadje waar we vers brood halen en twee avonden op rij in een heerlijk restaurant, Ti Kaz’la, gaan eten. Ze zijn gespecialiseerd in een heerlijke Souflé van mango, die moet je al meteen bestellen, de eerste dag hadden we dat gemist, dus de tweede dag gaan we ervoor. Inderdaad heerlijk!

We verplaatsen de boot een paar keer naar een andere plek in de baai, maar uiteindelijk is het voor anker bij Îlet à Cabrit het beste. Er zijn een paar luxe superjachten (Pi, Ace inclusief Supplier Garçon 4 Ace) die ook in de baai liggen en om de paar dagen doet een cruiseboot het eiland Terre-de-Haut aan.

Voordat we naar de eilanden verder noord van Guadeloupe gaan willen we nog een paar dagen naar het hoofdeiland en dan liefst een paar dagen in een marina. Ik bel Marina Rivière-Sens in het zuidwesten van Basse-Terre, het westelijke eiland van Guadeloupe, daar kunnen we terecht. Het is een kleine haven, maar alles is er in de buurt, bakker, slager, supermarkt en wat restaurants.

Vervolg in de volgende blog.