Martinique

We keken er erg naar uit om terug te keren naar Europa, Frankrijk in de Cariben. Sowieso vanwege het gebruik van de eigen telefoon, maar zeker ook naar het winkelen in de Carrefour! En dat viel niet tegen. En dan ook nog eens de lekkere baguettes en croissants zoals ze alleen in Frankrijk gemaakt worden!

Vanaf St. Vincent vertrekken we voor een overnachting in een prachtig rustige baai op St. Lucia. Als je niet van boord gaat hoef je niet in te klaren, dus we bekijken alles vanaf het water. De overtocht is behoorlijk heftig, ik ben dus ook een groot gedeelte niet lekker. Er staat best veel wind en de golven komen met veel energie de oceaan af. Bij het aanleggen in de baai ligt er al een mannetje in een bootje bij de mooring om ons te helpen, waar we niet omheen kunnen. Hij wil daar natuurlijk wel voor betaald worden. Omdat we wat vaag doen en vragen hoeveel dan zegt hij 30 dollar. Dat is ongeveer 10 euro! Voor het aanpakken en teruggeven van een lijn! We betalen hem wel maar nemen ons voor in het vervolg beter te onderhandelen, want dit is zot. En dat is dus niet eens het liggeld, daar komen ze later ook nog eens voor, maar dat is in verhouding niet zo veel.

(Voor degene die niet varen, een mooring is een blok beton op de bodem met daaraan een lijn waar je je boot aan vast kunt maken. Om de lijn boven water te houden en om de plek aan te duiden, ligt er een boei aan waar meestal een oog aan zit waar je je eigen lijnen doorheen kunt halen. Voor een hoge boot zoals die van ons is dat soms nogal eens lastig om de boei te pakken te krijgen, dus dan is wat hulp welkom, maar het is niet ondoenbaar. De moorings liggen hier voornamelijk als er niet geankerd mag worden als behoud van de zeebodem, het koraal en de begroeing, of als gemak.)

(Kijkwijzer: iedereen met een sterke maag, hoewel het nog enigszins rustig is, want ik heb het kunnen filmen)

Ook de volgende dag naar Martinique is onrustig, maar beter te behappen. Als we aankomen in de baai van Fort de France, de hoofdstad, leggen we aan bij een mooring van Marina l’Etang Z’Abricot. Dit is een van oorsprong industrieel gebied wat in ontwikkeling is. Er is een nieuwe jachthaven en er zijn allerlei appartementencomplexen net af of in aanbouw. Er is een bakker en een Carrefour Express in de buurt, dus prima.

We horen wat mensen roepen vanaf de kant en als we net vastliggen worden we meteen opgeroepen op de marifoon, maar ons antwoord wordt niet meteen gehoord. Na een paar keer heen en weer horen ze ons eindelijk ook. Of we gereserveerd hebben, want deze mooring is gereserveerd over 4 dagen, wat een paniek. Omdat we in eerste instantie alleen maar hoeven inklaren gaan we maar meteen naar het kantoor, dat praat makkelijker. Er is een andere mooring beschikbaar, dus die nemen we maar meteen voor een week.

Voor de eerste week huren we een auto om het eiland rond te kunnen rijden, we hebben wat plekken bedacht waar we heen willen, de rest zien we wel. De eerste dag met de auto maar eens naar een Hypermarché en de Decathlon voor nieuwe zwemkleding. We treffen meteen de grootste supermarkt van het eiland Hyper-U.

Sacré-Coeur de Balata

De volgende dagen gaan we naar het noorden van het eiland, we hebben een overnachting geboekt zodat we op ons gemak kunnen rondrijden.
Ik wilde de Sacre Coeur in Balata bezoeken, maar we missen het bordje en zien de kerk niet vanaf de weg hoewel deze er wel aan ligt, maar, blijkt als we hem later bezoeken, op een hoge terp.

Wel treffen we de Jardin de Balata, een botanische tuin met diverse exotische planten, ook voor het eiland. En drie honderd verschillende soorten palmbomen. Het heeft een mooi uitzicht op een vallei en is heel mooi aangelegd. Op een gegeven moment is er een hoger gelegen pad/brug te nemen, dat doen we natuurlijk. We beklimmen de trap en als we boven zijn en ik het eerste gedeelte wil oversteken kom ik er achter dat het een hangbrug is. Daar sta ik dan met mijn hoogtevrees. Ik laat mij natuurlijk niet kennen, dus ik loop zogenaamd stoer door. Gelukkig mag je niet met meer dan twee personen per overhang, dus ik kan in mijn eigen tempo rustig doorlopen. Het is bizar hoe hoogtevrees werkt. Er is niets aan de hand en ineens neemt je lichaam het over en begint te beven waardoor je het gevoel hebt dat je niet meer overeind kan blijven staan. En het kan ook ineens weer weg zijn, soms halverwege een overhang. Dus het lukt me ook nog om van de prachtige omgeving te genieten.

Na het bezoek aan de tuin rijden we verder in noordoostelijke richting, door en langs de bergen, op zoek naar een plek om te eten, het duurt even maar we eten heerlijk met een lokaal gebrouwen biertje erbij, BAM.
We besluiten vervolgens om eerst in te checken in het hotel op Mont Pelee wat ik heb gereserveerd en dan verder noord te rijden. Op een gegeven moment houdt de weg op, dus tot dat punt kunnen we gaan en dan weer terug naar het hotel. Het is een prachtige omgeving en de steden/dorpjes zijn heel wisselend. Sommige zijn vervallen, anderen zijn helemaal spik en span, vol met mooie bloemen, planten, bomen en aangelegde parkjes. En veel suikerriet en bananenplantages.

We komen langs de JM Rumfabriek waar we een kijkje kunnen nemen. Interessant om te zien en er zijn enorme ketels, we treffen het dat het nu het seizoen is en dat ze aan het werk zijn. Maar lekker vinden we het niet, dus de fabriekswinkel is aan ons niet besteed.

Aan het einde van de weg in het noorden is een kleine vissershaven, achter een grote pier aangelegd met geld van de EU. De kust in het noorden is redelijk ruw, het is rotsachtig en de golven van de oceaan beuken er naar binnen. Het wordt niet aangeraden daar te varen en we zien wel waarom. Maar het ziet er prachtig uit!

We worden ‘s avonds om 19.00 uur in het hotel verwacht voor het diner wat we bij inchecken al hebben moeten kiezen. Er zijn inderdaad niet veel gasten, dus dat snappen we wel. Het eten is heerlijk. Het hotel bestaat uit huisjes die in verschillende kleuren op het terrein op de berg staan. Het ziet er gezellig uit, alleen is het weer niet zo gezellig, we zitten dicht in de wolken en het regent ook regelmatig.

De volgende dag regent het op de berg, we wilden naar een waterval lopen, maar de waterval die uit de lucht valt houdt ons tegen. We rijden weer naar de oostkust, maar slaan nu rechtsaf, de kustweg naar het zuiden. Halverwege de oostkust is een schiereiland met de ruïne van een oude suiker, koffie en rumplantage, chateau Dubuc.

Met een audiotour worden we langs alle gedeeltes van de plantage geleid. Het weer aan deze kant is prachtig, het is warm, de omgeving is mooi en het uitzicht idem dito. Het is wat klimmen en dalen, maar zeker de moeite waard. Aardig weetje is dat de dochter van de familie, Aimée Dubuc de Rivery, is ontvoerd en Sultana Validé werd, moeder van de Turkse Sultan Mahmoud II.

De geboorteplek van een andere beroemde dochter bezoeken we een paar dagen later in het zuiden, Marie-Josèphe-Rose Tascher de la Pagerie, later bekend als Josephine Bonaparte de Beauharnais. Oftewel de vrouw van Napoleon. De plek, wat ooit een suikerplantage was, is een beetje een teleurstelling, er staat een stenen rechthoek van hooguit 30 cm hoog wat ooit de buitenmuren waren. Verder is de oude keuken er nog waar een klein museumpje met wat schilderijen en overblijfselen zijn, niet heel bijzonder, maar je mag het niet fotograferen. En een ruïne van de raffinaderij, maar daar kunnen we niet in.

Er gaan verhalen de ronde dat ze misschien niet hier, maar op de suikerplantage van haar ouders op Saint Lucia is geboren. Haar ouders reisden regelmatig heen en weer, dus wie zal het zeggen. Ze is op Martinique gedoopt, dus dat wordt algemeen als geboorteland aangenomen. In die tijd was het eiland wisselend in eigendom van Engeland en Frankrijk, als ze drie maanden eerder was geboren was ze Engels geweest.

In het zuiden, voor de kust, ligt een rots genaamd Diamond Rock, meer is het niet, een rots in de vorm van een diamant. Deze werd ooit door de Engelse gebruikt om de Fransen te weerhouden uit te varen. Met 200 man sterk werd het fort bemand. De Engelsen hebben het zelfs als oorlogsschip omgedoopt: HMS Diamond Rock. Na vele pogingen lukte het de Franse uiteindelijk op slinkse wijze de rots terug te veroveren, ze lieten een boot vol met vaten rum stuklopen op de rots. Toen de Engelsen dronken genoeg waren van alle rum hebben de Fransen ze verjaagd.

In het noorden ligt St. Pierre, wat vroeger de hoofdstad was van Martinique. Deze stad is in 1902, op Hemelvaartsdag, als een Pompeï bedolven onder het lava van een uitbarsting van Mont Pelee. Bijna de hele bevolking van 30.000 inwoners is hierbij omgekomen, veel hiervan zaten in de cathedraal voor de vroege mis. Er waren 2 overlevenden. Een daarvan was Auguste Ciparis. Hij zat opgesloten in een cel met dikke muren en een klein raampje. Hij zat daar ter dood veroordeeld. Hij kreeg uiteindelijk gratie en is als circusartiest gaan rondreizen als ‘De overlever van een vulkaanuitbarsting’.

Aan het eind van de week leveren we de auto weer in, we wachten nog op onderdelen die uit Nederland zijn opgestuurd en dan gaan we weer verder. Op zaterdag verhuizen we de boot naar de volgende baai, voor de deur van Fort de France. We hadden de hoofdstad nog niet bezocht en ik wil wel even door het centrum struinen. Als ik er net ben beginnen de eerste winkels om 13.00 uur al de luiken te sluiten, terwijl het toch gezellig druk is en er veel toeristen van de Cruise boot aan wal zijn. Ik ben op zoek naar een boekenwinkel en er is er een in een kleine mall in het midden van het centrum. Daar drink ik een kop thee en als ik even later weer buiten de mall sta is de rest van het centrum hermetisch afgesloten met rolluiken, alsof er ieder moment een oorlog kan uitbarsten.

Het enige wat op de kade nog open is is een winkel die Carnavalskleding verkoopt en de bijbehorende muziek knalhard via de luidsprekers de straat op jaagt. ‘s Avonds gaan we naar een rustige baai in het zuidwesten om de volgende dag naar het oosten van het eiland te varen.

De tocht naar het oosten heb ik niet meegemaakt, ik lig ziek voor Pampus. Kees maakt spannende momenten mee als hij tussen de riffen door naar de baai navigeert, de branding slaat om hem heen stuk op het rif, er is maar een klein stuk waar het diep genoeg is om er doorheen te komen, maar eenmaal erdoor is het een stuk rustiger. We gaan in een baai liggen waar nog één andere boot ligt. Het lijkt of het uitgestorven is, maar iets verderop is een dorpje waarvandaan met regelmaat een bootje toeristen vertrekt om heel hard langs onze boot te varen. Toch liggen we heerlijk rustig.

Een paar dagen later, het pakketje is inmiddels ergens bezorgd, DHL heeft het althans in een afgehandelde status staan, varen we weer richting het westen. Omdat de marina het pakje nog niet heeft, besluiten we om in de baai van Le Marin en Sint Anna te gaan liggen. Dit is een hele drukke baai, maar we gaan helemaal aan de buitenkant liggen waar het juist heel rustig is. Hier liggen we nu nog steeds. Iedere dag bellen met de marina en DHL, maar die waren vanwege carnaval dicht. En nu weten we dus niet waar het pakje is. Maar het is hier goed toeven. Als we naar achteren kijken liggen we in een kom waar we ons alleen op de wereld wanen, als we naar voren kijken liggen er honderden boten voor anker, maar ver weg genoeg om er geen last van te hebben.

We kunnen heerlijk zwemmen, ik zwem iedere dag een stuk naar of richting het strand. Het water is heerlijk van temperatuur en zo helder dat je een speld op de bodem kunt zien liggen. Er zwemmen veel vissen en een verdwaalde schildpad. We horen het carnavalsgeweld op de kant en we gaan af en toe naar Le Marin of Sint Anna om vers brood te halen, andere boodschappen, of gewoon een drankje. Verder vermaken we ons prima met Redwood (Kees dan voornamelijk), boeken, spelletjes (ja, zelfs Kees heb ik zo gek gekregen om Gin Rummy met me te spelen), klusjes aan de boot, Wie is de mol of lekker luieren in de hangmat. Het weer is wisselvallig, maar voornamelijk mooi. Af en toe een fikse bui. Eén ochtend stond het water in het bijbootje tot boven de enkels, zoveel had het geregend.

Ik word bij het uitzoeken van foto’s voor bij dit stuk net gebeld dat het pakje terecht is, de douane moet betaald worden en dan zou het goed moeten zijn. Nog voor ik neerleg heeft Kees het anker gelicht en varen we richting Le Lamentin.