St Vincent and the Grenadines deel 2

In de vorige blog heb je al een klein voorproefje gehad, vandaag is de laatste dag op deze eilandengroep voor we weer terugkeren naar Europa….. In de Caribbean dan. Nu eerst terug naar half januari, toen we van Grenada vertrokken…

Vanaf Carriacou (Grenada) is het ongeveer 3 uur varen naar het eerste van ongeveer 35 eilanden van St Vincent and the Grenadines: Union Island, niet zo ver, dus je ziet het de hele tocht al liggen. We hebben een goede zeiltocht, redelijk wisselvallig omdat de wind van alles doet rond de bergen. Ondanks dat we aan de luwe zijde van een eiland zeilen, de golven blijven aanwezig, ze rollen gewoon om het eiland.

Bij Union eiland ligt een kunstmatig klein eiland genaamd Happy Island, gemaakt van schelpen, en dit bevat een populaire bar waar je geweest moet zijn. We pikken met hulp van Mr. Biggs een mooring op voor de deur! We kopen een mooie verse tonijn van hem die hij ter plekke voor ons fileert, dus de voorraad voor sushi is weer aangevuld.

We klaren in en lopen wat door de stad Clifton. Er is een gemoedelijke bedrijvigheid van winkeltjes en kroegjes en restaurants. ‘s Avonds beginnen we met cocktails op Happy Island. We hadden gehoopt dat we daar ook wat konden eten, maar dat moet je ruim van tevoren reserveren.

Een gezelschap van twee Amerikaanse echtparen waarmee we een leuke conversatie hebben nodigen ons uit om met hun (uiteraard wel Dutch) mee te gaan eten in een restaurant waar ze heerlijk hadden geluncht. Het eten was inderdaad erg lekker en het was een gezellige avond.

Een van de volgende dagen als Kees aan boord aan het werk is, bezoek ik het toeristisch bureau om een uitje te plannen. Een lieve jongedame helpt me, maar de enige dingen die er te doen zijn, zijn óf de bossen in óf strand en watersport gerelateerd. We willen eigenlijk alleen maar rond het eiland om de sfeer te proeven. Een auto huren is hier niet echt een ding, daar is het eiland te klein voor. “We can provide you with a mule” zegt de dame. Ik schrik even, zie Kees en mij al op de rug van een ezel het eiland rondgaan. Het blijkt maar iets minder erg, het is een soort golfkarretje, maar dan met een benzinemotor. Dus lekker van de natuur en het uitzicht genieten in de herrie. De motor is net sterk genoeg om ons de berg op te krijgen, maar we kunnen een leuk rondje maken. Hoewel sommige wegen gewoon doodlopen. Aan het einde van die weg wel een leuk ontvangst:

We lunchen op het strand bij Sparrow’s, het een resort met restaurant. Het weer is nogal regenachtig en hoewel de mule wel een stoffe dakje heeft waarmee we ons kunnen bedekken, keren we redelijk doorweekt terug naar Clifton. Onderweg zagen we een roti tentje waar we heerlijke roti afhalen om aan boord op te eten.

Inmiddels zijn er wat bekenden uit Suriname ook aangekomen. Martijn van de Cruella heeft wat kledingstukken van de kinderen bij zich die in Suriname waren achtergebleven in de huurauto die we hals over kop hadden ingeruild voor een grotere. Als dank trakteren we hem op een borrel op Happy Island en dan in Clifton te gaan eten. Het is onder nederlanders een ons kent ons, dus uiteindelijk zijn we met 5 boten en 9 personen aan het borrelen.

De andere boten gaan aan boord eten, maar de mannen spreken af om later ‘s avonds de stad in te gaan, ik moet Kees wel een beetje aanmoedigen, maar na het eten laat ik hem achter op de wal bij de andere mannen en wordt hij later ‘thuisgebracht’ door Martijn na een gezellige avond stappen.

Vanaf Union Island varen we naar Tobago Cays, een onbewoond natuurgebied van een paar eilandjes wat ook een reservaat van schildpadden is. De populariteit is te merken aan de hoeveelheid boten. We varen naar een plekje wat achteraf om wat rustiger te kunnen liggen — voor de kenners: noord-oost van Baradal, vlak aan Horseshoe Reef. Je ziet met regelmaat schildpadden zwemmen, wat natuurlijk heel bijzonder is, maar iedere keer als ik denk een foto te kunnen maken duiken ze weer onder.

Een man, Teddy, komt langs om ons een beach barbecue te verkopen wat op een van de eilandjes wordt verzorgd. We hadden hier al van gehoord, dus zeggen dat we wel komen. Later komt hij zeggen dat hij helaas weg moet, maar dat we naar Elizabeth moeten vragen. Op dat moment leek dat niet belangrijk, we zouden daar toch wel kunnen eten, maar het blijkt een hele bijzondere organisatie. Na wat zoeken met de bijboot waar het precies is vinden we het op de logische plek, namelijk waar je de zon onder kunt zien gaan. Er liggen dan ook heel veel boten op die plek. Op het strand onder wat bomen staat een hele rij barbecues. Er zijn ongeveer 10 koks die ieder voor zich eten verkopen. Het strand staat vol met picknictafels en deze worden per keer toegewezen aan een kok. De binnenkomende schepen worden beurtelings verdeeld over de mannen in de bootjes en de mensen die hij binnenhaalt gaan naar de kok waar hij voor werkt, dus je kunt niet kiezen bij wie je wilt eten. We eten heerlijk kreeft van kok Elizabeth, de volgende dag eten we lekkere ribs, alles met groente, rijst en aardappelen.

Tijdens het snorkelen bij Horseshoe Reef de volgende dag zien we op het rif prachtige vissen, er zwemt zelfs een rog onder mij door, mooi zo dichtbij. Er wordt gefilmd met de 360 camera, maar de filmpjes zijn zo groot dat we moeten wachten op “Frans” gebied, want daar hebben we weer 160GB internet per maand.

Het volgende eiland waar we naartoe gaan is Mustique. We weten dat het bekend is omdat er veel beroemdheden wonen, Mick Jagger, Bryan Adams heeft er een huis en in leven woonde David Bowie ook op het eiland. Het is ooit aangekocht door Colin Tennant, 3rd Baron of Glenconner, die een stuk van het eiland heeft weggegeven aan prinses Margaret, die er vervolgens een landhuis op heeft laten zetten (als je seizoen 3 van The Crown hebt gezien heb je dat meegekregen). Op dit moment is het in handen van een stichting die in handen is van de bewoners. Officieel zijn er 500 inwoners, maar wij denken dat dit voornamelijk personeel is van de huiseigenaren. Zoek maar eens naar het huren van een ‘huisje’ op Mustique, meestal zitten er ongeveer 10 personeelsleden bij die op het landgoed wonen.

De bewoners zijn niet heel dol op pottekijkers, dus er wordt vriendelijk verzocht je hier ook naar te gedragen. Er is een nette steiger waar we aan kunnen leggen, onze bijboot is echter niets ten opzichte van de bijbootjes van sommige jachten die er voor anker liggen. Eigenlijk is Merrimac maar een kleine boot. Maar het is heerlijk zwemmen in de baai en af en toe zwemt er een schildpad langs. We liggen weer keurig vooraan, de kenner kan ons op de webcam foto zien liggen…

Er is één supermarkt, een bakker, een slijter, een kledingwinkel en een souvenirwinkel met wat kleding. Iedereen die je ziet winkelen is in uniform van het jacht of het landgoed waar ze voor werken. In de boutique zie je alleen de personal shoppers, ik voel me niet heel erg op mijn plek. Een vierkante centimeter stof die ze bikini noemen kost 595 US dollar, helaas was het niet mijn maat.

Op Mustique heeft de buurman pech met zijn buitenboordmotor, dus Kees biedt aan de 6 Noorse dames naar de wal te brengen. Hij gaat nog even met de Amerikaanse schipper praten die deze week 12 Noren aan boord heeft. Hij leent zelfs zijn bougiesleutel uit aan de schipper (die heeft hij natuurlijk gewoon in de bijboot liggen!) Maar zelfs na 10 minuten hangen en zelfs wat subtiele suggesties wordt er nog geen biertje aangeboden. Zelfs geen bedankje voor het wegbrengen van de dames… die overigens zelf natuurlijk wel heel blij waren met Kees!

In Basil’s bar aan wal is het beroemde Mustique Blues Festival, we liggen er vrij dichtbij dus horen het prima, maar een van de avonden gaan we er eten en krijgen het van dichtbij mee. Heerlijke muziek en voor het eerst in een lange tijd zijn we in een ruimte waar de meerderheid blank is. Rare lui die blanken, haha. Het was een grappige sfeer, met “locals”, “luxe personeel”, “yachties” zoals wij en zelfs een paar tafels met “superyachties”, waaronder een Italiaans gezelschap vlak naast ons — aan de Champagne natuurlijk! Kees denkt zelfs Jeff Bezos te zien dansen, maar die zal het wel niet geweest zijn.

Na Mustique dus Bequia, waar ik in het vorig blogje al wat over vertelde. Het is een heel grote baai en we liggen er redelijk aan het einde. Maar alweer voor de deur van het muziekfestival. Aangezien ik de steeldrums wilde horen met de kinderen heeft Kees me op het strand afgezet en is hij zelf aan het werk gegaan. Nadat Kees me weer heeft opgepikt op het strand varen we naar Number One, een vierkante, drijvende tent middenin de ankerplaats, waar een bar op is gemaakt. Je kunt er met de bijboot aanleggen en er varen ook taxi’s vanaf de kant. Dus er zijn niet alleen maar bootjesmensen. We ontmoeten er Engelsen die op het eiland wonen en familie op bezoek hebben en Ierse bouwvakkers die op een ander eiland, Canouan, vakantiehuizen aan het bouwen zijn en een weekje vrij hebben gekregen. We waren daar toevallig langsgevaren, het lijkt ons een vervelende plek — soort Belgische kuststijl van bebouwing — met voorlopig nog niks te doen. Maar goed, als je Mustique niet kunt betalen of niet door de ballotage komt is het misschien wel wat.

‘s Avonds eten we in een restaurant wat iemand op het festival me getipt had. De dame die het runt heeft voor de lokale kinderen een leesclub, iedere dag kunnen ze buiten schooltijd bij haar komen lezen, als bijles of gewoon omdat ze het fijn vinden.

De volgende dag als Kees weer aan het werk is, ga ik op de lokale groente- en fruitmarkt boodschappen doen. Er zijn meerdere kramen en iedereen heeft ongeveer hetzelfde, maar ik verdeel de boodschappen over een paar kraampjes en heb leuke gesprekjes met de verkopers. Eindelijk kan ik weer eens avocado kopen!

Gisteren zijn we dan aangekomen op het hoofdeiland, St Vincent. We wilden in een baaitje liggen genaamd ‘Blue Lagoon’, maar het lag al redelijk vol en we vonden het niet zo idyllisch als het klonk: slecht ankeren, oude moorings met daaraan vooral over-de-datum-zijnde schepen. Bovendien was Brooke Shields nergens te bekennen. We zijn ietsje verder gaan liggen, bij Young Island, daar is een resort en we liggen bijna op hun strand aan de ene kant en de vaste wal aan de andere kant. Het veerbootje vaart af en aan met gasten en personeel. Het is een leuke plek en we liggen prima aan een mooring. De kant is vlakbij, we lunchen bij een restaurant aan de vaste wal en nemen de bus richting de hoofdstad Kingstown. In het centrum is het een bedrijvigheid van stalletjes en winkels, allemaal erg gemoedelijk. Als we teruggaan zijn de scholen net uit, dus langs de kant van de weg staat het vol met schoolkinderen en leerkrachten, allemaal in uniform, om de bus naar huis te pakken.

Vandaag heeft Kees een conference call met Nederland, dus vroeg opgestaan (6 uur). Het weer is wat omgeslagen, we hebben nu regelmatig een buitje.