Nog niet thuis

Het was mijn planning om op dit moment, Aruba 18:37 uur, in de lucht in het vliegtuig naar huis, te vertellen over de fantastische week die we hier hebben gehad met onze nieuwe familieleden Jeannette en Jeroen van de Fidelis en Luuke en Robbert van de Eight. Helaas zitten we niet in de Airbus 330-200 richting Amsterdam, maar weer in het appartement naast de startbaan.

Omdat het eerder niet gelukt was de kapotte windmeter uit de mast te halen, ging Kees in alle vroegte naar de boot om een rigger, een dame, de mast in te helpen. Kees was zelf al wel naar boven geweest, maar het waait hier behoorlijk, hij had niet het juiste gereedschap bij zich en geen zin meer nog een keer omhoog gehesen te worden. Toen dit allemaal gedaan was heeft hij nog aan boord met de leverancier van de windmeter gebeld, de boot afgesloten en klaar voor vertrek om 11.30 van de boot afgestapt.

Althans, dat ging mis. Op dit moment begint zijn geheugen langzaam terug te komen over wat er gebeurd is, maar hij heeft de hele middag amnesie gehad voor de korte termijn. Een klein gat in zijn hoofd en een hersenschudding als gevolg. Hij is van het trapje, waar we achteruit vanaf komen, achterover gevallen op zijn achterhoofd.

In eerste instantie zijn we door iemand van de werf, Marwin, naar een eerste hulppost gebracht. Daar is de wond geplakt, maar ze wilden hem voor verder onderzoek naar het hoofdziekenhuis hebben. Met de ambulance. Conclusie: niet meer vliegen vandaag. Vanwege COVID-19 mocht ik niet mee in de ambulance, dus ik heb afgerekend en Marwin kwam mij weer halen. Onderweg stopte hij om een sixpack lokaal bier te kopen, maakte er twee open en ik dacht dat ik die allebei moest drinken, maar het was voor hem. Dit is Aruba hè, daar drink je blijkbaar tijdens het rijden. Het waren niet zo’n hele grote flesjes. Voor ik de laatste slok ophad kreeg ik de volgende al en thuis kreeg ik het hele pak. Zo lief!

Bij het appartement heb ik afscheid genomen van onze vrienden die ondertussen de autohuur hadden verlengd, onze tickets hadden verzet en me op een kleine lunch trakteerden. Wat ga ik die missen! We houden enorm van jullie!!! Het verslag van onze onvergetelijke week komt nog.

Bij het hoofdziekenhuis aangekomen zat ik eerst verkeerd, ik moest naar de spoedeisende hulp, waar ze al druk naar mij op zoek waren. Er was een CT scan gemaakt. Ik moet zeggen, zo snel als het ging is fantastisch. Alles was verder in orde, maar inderdaad niet vliegen en een hersenschudding. En hij was nog aardig van het padje en verschrikkelijk stijf. Maar ik mocht hem meenemen. Met de rolstoel naar de auto, eerst weer afrekenen en we konden weg. Meteen de kinderen gebeld en terug richting het appartement.

Natuurlijk werd het feit dat we niet naar huis konden me op een gegeven moment teveel, dus de arts in het eerste ziekenhuis probeerde me te troosten dat het allemaal wel goed zou komen met mijn man. Snikkend kon ik hem uitleggen dat ik daarom niet huilde, maar heel egoïstisch om mezelf omdat ik niet naar huis kon.

De hele middag  kreeg ik dezelfde vragen van Kees, dezelfde reacties en dezelfde commentaren. Soms heel grappig, maar ik weet nu hoe het is om een dement iemand te moeten verzorgen. Wel heel lief en positief.

100x wat is er gebeurd, ongeveer om de 3 minuten. Iedere keer weer verteld. Was jij er bij. Nee. Maar de jongens van de werf wel. Oh ja??? Hij wist het allemaal niet meer. Ook niet wat we de avond ervoor deden en wat we gegeten hadden, Sushi, dat eten we niet vaak. Waar we hadden gegeten, met wie, hij was alles kwijt. Dat de rigger in de mast was geweest, welk eiland we zijn. Alles! Nu komen sommige dingen terug, maar nog weet hij bijvoorbeeld niet dat hij in een ambulance heeft gelegen

100x wanneer vliegen we naar huis, ongeveer om de 3 minuten.

Toen duidelijk werd dat we niet konden gaan, wanneer gaan we dan? Wat? Volgende week pas, ach ja, dan nog maar een weekje in het paradijs. Hebben we het huisje nog. Hoe met de tickets. We hadden het slechter kunnen treffen. Dat ook 100x en dat veranderde aan het einde va de middag naar, gvd, dat mij dit nu weer overkomt en nu zitten we hier nog een week.

100x sorry. Geeft niets schat, het had erger kunnen zijn.

Iedere keer weer mopperen dat hij geen alcohol mag.

De mensen hier van de werf zijn allemaal heel bezorgd, behulpzaam, appen hoe het gaat, of ze iets kunnen doen. Heel hartverwarmend!!! Varadero Marine, the best spot in the world!! Alex, Rishi, Marwin, Judith and all others, thank you so much for your hospitality!!