Grenada

Volgens Predictwind gaan we 2,5 dag varen tot Prickly Bay op Grenada, maar wij zijn daar nogal sceptisch over. Het bleek toch waar te zijn, dus 9 januari om 19.00 (ok, een uur tijdverschil, maar toch bijna 2,5 dag) gooien we op onze bestemming het anker uit. Het is net donker en het is best spannend, omdat er voor de kust wat rotsen liggen en er een heftige zee staat. Eenmaal in de luwte en gewend aan de lichtjes van de vele boten die in de baai voor anker liggen, kiezen we de eerste de beste plek. Dit bleek een goeie plek, er was wat golfslag, maar dat was rustig vergeleken met de tocht.
De volgende dag maar eerst naar de haven om in te klaren. Officieel moet dit binnen twee uur na aankomst, maar aangezien het kantoor niet eerder dan 8 uur open is leek ons dat onmogelijk. Ergens anders lezen we dat de official vaak ook pas om 10 uur binnen is, dus we gaan rond 9.15 die kant op. Hij blijkt er inderdaad nog niet te zijn. Aangezien we de formulieren al online hebben ingevuld dankzij sailclear.com (thank you for existing) wachten we buiten. We hebben nog geen cash, er is geen machine in de buurt, dus er rest ons niets anders dan wachten, want om met credit card iets te betalen moet je minstens een bepaald bedrag uitgeven. Om kwart over tien komt de official binnen en we kunnen aan de slag. Inmiddels zit er een Amerikaan, Brad van de Moonbear, zijn vingers in kramp te schrijven op het formulier, dus we tippen hem dat dit ook online kan. Als we moeten betalen kan dat met credit card, maar we moeten ook 10 Caribean dollars aan cash betalen (??, dat is 3 euro ongeveer). Brad is zo aardig om dit aan ons voor te schieten, we gaan hem later, als we ook cash hebben, terugbetalen.

Inmiddels was het taxibusje die mensen vanaf de haven transporteert weer terug van een vorige lading en deze brengt ons naar een cashautomaat en de mall, waar we SIM kaartjes kunnen kopen voor de telefoons.
Terug in de haven varen we naar de overkant waar een watersportwinkel is. We hebben nog geen vlag van Grenada en ook de gele (Q) vlag, die je nodig hebt om aan te geven dat je nog in moet klaren, is door een van de crewleden (wiens naam ik niet noem, maar Marion is het niet;) helaas uit de handen gewaaid. Er is daar ook een restaurantje waar we een heerlijke lunch genieten.
Onderweg naar de mall hadden we al gespot dat er vlakbij de haven een lokale brouwerij was, die hebben we ‘s avonds bezocht. Heel veel dezelfde soorten bier als bij Brouwdok, maar lang niet zo lekker. Het is er gezellig druk, er is hier een universiteit en er komen veel studenten naar de brouwerij voor een hapje en een drankje. We horen later van de Engelse eigenaar, die ons speciaal een uitgebreide rondleiding geeft, dat ze transporten regelen voor deze studenten zodat ze veilig thuis komen.

De volgende dag verhuizen we naar een baai meer naar het oosten. We zien overal veel boten voor anker liggen, maar als we in de door ons uitgekozen baai, Egmont Harbour, aankomen ligt er maar één andere boot. Lekker rustig dus. Kees gaat nog even “Koenen” met de andere boot die een Nederlandse vlag voert. Het blijken echter Russen te zijn waarbij zelfs de kinderen maar matig Engels spreken, en de vader al bijna helemaal niet. Ze lijken het spelletje nog niet helemaal te begrijpen, hun Delta anker pakt niet. Als blijkt dat ze wel een ander type anker (Spade) hebben aan boord dan maar het advies die eens te gebruiken. En prompt liggen ze de volgende dagen op dezelfde plek, blijkbaar heeft het geholpen. De volgende dagen is Kees druk aan het werk voor Redwood.

Een nadeel van de baai is dat er wel steigers zijn om met de bijboot aan te leggen, maar die zijn allemaal privé en horen bij de enorme huizen die daar aan de kust liggen. Er is wel een strandje waar Kees mij af kan gaan zetten, van daar is het ongeveer 500 meter lopen naar de weg waar de bus langskomt. Ik stap het strand af en meteen stopt er een rood busje. De man gooit de deur open en zegt me in te stappen. Ik doe het, maar denk wel: “Ik stap zomaar bij een vreemde in???”
Het blijkt een hele aardige bouwvakker die onderweg is naar de bouwmarkt en ik kan tot daar wel meerijden. Hij legt me het hele systeem van de openbare bus uit en ook hoe ik weer terug kan komen. Er rijden over het hele eiland allemaal busjes (ongeveer 10 personen) rond met een nummer op de voorruit. Je gaat ergens langs de weg staan en daar wordt je dan opgepikt. Het blijkt een hele commerciële onderneming, ze vechten nog net niet om de passagiers, maar er wordt geen gelegenheid overgeslagen er zo veel mogelijk te vergaren. Iedere persoon die langs de weg staat of loopt wordt geroepen om mee te rijden, of je nou de andere kant uitloopt of niet, maakt niet uit. De eerste bus die de goeie kant uitkomt neem ik en ik word nog even op het laatste plekje gezet. Er is altijd een bijrijder mee, die gaat bijna op schoot van iemand voor mij. Als je uit wilt stappen geef je dat door aan deze bijrijder en je betaalt hem ook, alle ritjes zijn 2,50 Caribean dollars (ongeveer 0,80 Euro).
Ik had besloten om mee te gaan tot het busstation in de stad, dan wist ik altijd waar ik naartoe kon om terug te gaan. Bij het busstation is een mall, maar zo toeristisch, het is de uitgang van de Cruiseschepen, dus alleen maar souvenirs.
Ik loop een stuk om de haven en besluit een andere bus te nemen richting een ander winkelgebied. Dit bleek de mall waar we al eerder waren, maar dat was voor mij prima, er zat namelijk een kapper. Althans, een beauty salon met een kapster. Deze Engelse dame was erg vriendelijk en offerde een deel van haar lunchpauze op om me in haar drukke schema in te passen, dus de schaar is weer in het haar gegaan. Dit keer op een wat meer verantwoorde wijze.

Op de laatste avond in de baai willen we met het bijbootje naar een restaurant in een baai iets westelijker. In eerste instantie ziet het er goed uit, maar op een gegeven moment is er zoveel golfslag waar we tegenin moeten dat er geen draad meer droog is. We varen naar een strandje in de buurt, leggen de boot daar vast aan een boom en willen dan die kant wel op lopen. Helaas valt het niet mee er te komen, we lopen een heel stuk over een hele lange steile weg, maar als we op maps kijken zijn we er nog lang niet. We willen in het donker deze weg niet terugnemen, dus we gaan weer naar het bijbootje. Dit duurt ook nog even omdat we denken een shortcut te kunnen nemen, maar helaas loopt die weg dood.

Inmiddels is het 16 januari als we richting het eiland Carriacou varen. We kiezen weer voor een hopelijk stille baai. In Tyrrell Bay liggen er wel honderd, bij L’esterre Bay maar 2. Daar gaan we aan een mooring in de baai en we worden meteen aangesproken door jongens in een bootje van een restaurant, of we daar komen eten. Ze pikken ons op de afgesproken tijd op en we worden op het strand afgezet waar we zo het terras op lopen. Schoenen waren niet nodig. Het is erg gezellig, er zijn nog meer zeilers en we hebben een gezellige avond met iets te veel drank. De volgende dag eten we er weer, maar houden we het wat rustiger. Isle of Reeves en/of Paradise Beach Club heet het, nou dat klopt wel, op de paar sandflies na die wat in je schenen happen. De eigenaresse Allison noemt ons steeds Merrimac, dat is wel heel grappig: “Everything ok, Merrimac?”

De tweede dag gaan we wel iets verder liggen, bij Sandy Island. Daar zie je in het water heel veel soorten vis, super leuk om daar te snorkelen.

Op 18 januari verkassen we naar het eiland Petite Martinique, of eigenlijk Petit Saint Vincent, maar daar mogen we officieel niet komen omdat we nog niet uitgeklaard zijn, maar daar liggen we net iets rustiger dan aan de andere kant. We gaan met de bijboot naar Petite Martinique omdat de supermarkt er Zondags niet open is. Dat is eigenlijk niet de moeite, want heel veel keuze is er niet, maar wel erg leuk om het eiland te zien. Het ademt een rustige sfeer uit tot je bij de “lime” gasten aan het strand komt. Daar moeten we een beetje aan wennen, net of ze wat van je willen, maar een “hey man” blijkt de gewenste tekst.