Laatste week Suriname, we zijn vertrokken (Internet is niet heel goed, dus nog niet alles lukt)

Al vroeg in de morgen op 1 januari gaan we ankerop richting de Commewijnerivier. Deze begint bij de uitmonding van de Surinamerivier in het noorden van Suriname en kronkelt oostwaarts. Halverwege takt deze aan de noordkant af als Cottica. De eerste nacht ankeren voorbij de splitsing. Aan de oevers liggen aan beide kanten plantages, waar vanwege de begroeing langs het water niet heel veel van te zien is. We testen ons nieuwe buitenboordmotor door een kreek in te varen waar we vanwege hoogspanningsmasten niet met Merrimac door kunnen. De snelheid met deze motor is aanzienlijk beter, dus we zijn er in een mum van tijd.

Het nieuwe motortje doet het prima

De volgende dag varen we verder de Cottica op, maar houden het halverwege de dag voor gezien. De variatie van landschap is niet groot en lijkt inmiddels veel op die van de Boven Surinamekant waar we met de kinderen waren. We passeren een zijriviertje, de Perica, waar we invaren voor een ankerplek. Er groeit een boom midden in het water, dus druk zal het er niet zijn.

Het is een heerlijk stille plek, er staat af en toe een lekker briesje en we genieten van de rust en van onze boeken.

Er is complete rust met af een toe een vogelgeluid. Maar tegen het vallen van de avond begint het. Onder de bezielende leiding van de maan, die als een gedreven Haitink met zijn baton zwaait, passeren, onder begeleiding van het basso continuo van getjilp van diverse soorten krekels, één voor één de diverse dieren die zich in de jungle om ons heen bevinden, als in een Bolero van Ravel laten ze van zich horen. Met dit verschil dat het begint met de meest luidruchtigste vogels en eindigt bij het ochtendgloren met het meest lieflijk gezang. Het basso continuo is afgezwakt, alleen de nachtbrakers houden vol. Behalve vogels horen we brulapen, slangen, uilen en helaas heb ik niet veel kennis van de fauna, dus kan ik alleen maar raden. Ik heb wat geluiden opgenomen, dus misschien kan iemand me eens helpen.

De volgende dag varen we weer terug naar het westen. Van Gea, een tenniskennis, had ik de naam gekregen van de plantage die haar werkgever onlangs heeft aangekocht en opgeknapt, je kunt er ook lekker eten. We kunnen bij Frederiksdorp voor anker en varen naar de kant. Als ik haar app dat we er zijn appt Gea terug dat Marcy er ook is. Op dat moment spreekt een Nederlandse dame die ook op het terras zit ons aan, maar het is een afstandje, dus ze loopt naar ons toe zodat we niet hoeven te schreeuwen. Ze stelt zich voor: Marcy! “Je krijgt de groeten van Gea”, zeg ik en er valt meteen een klik en de djogo’s vliegen die avond over tafel. Alsof we elkaar al jaren kennen. Wat een geklets. Gelukkig is er ook een medewerker van haar aangeschoven, Clive, waar Kees normaal mee kan praten. Het resort is prachtig, dus een aanrader als je naar Suriname wil.

Terug in Domburg hebben we een gezellige en lekkere nieuwjaarsbarbeque. Zondags doen we het rustig aan, we halen sateh en groenten van het lokale zondagsmarktje en eten aan boord.

Maandag, de laatste dag in Suriname. We rijden naar de MP voor de stempel in ons paspoort en omdat ik dat nog altijd wilde zien lopen we naar het Koto-museum. We krijgen een rondleiding van de eigenaresse die ons veel over deze creoolse dracht kan vertellen. We hebben leuke gesprekken.

We lunchen met Roti van de lokale fastfoodketen en ik wilde nog naar de kapper. Als de eerste kapper alleen blijkt te vlechten zien we op een hoekje een andere kapper. Deze lijkt ook alleen te vlechten, maar ik ga het toch vragen. Ja, knippen kan ook wel hoor. We bespreken hoeveel ik er af wil, ik laat een foto zien van een model wat me wel aansprak en ze vraagt nog voor de zekerheid: “Dus u wilt het snoeien?” Verschrikt kijk ik haar aan, maar ze vertaalt het even voor me: knippen. Als ik bevestig komt ze eraan met een keukenschaar en begint stukken haar weg te knippen ter hoogte van de lengte die we hadden besproken. Na een paar knippen is ze rond, neemt een stapje naar achteren om te zien of het wel recht is en zegt dat het klaar is. Er zitten franse mensen die hun kroesharen laten stylen die zeggen dat het er prima uitziet, ik leg me er maar bij neer, het is inderdaad prima, ik hoef niet naar een feest. Ella had me ook aangeboden met de keukenschaar wat eraf te knippen, dat had dus net zo goed gekunt. Ik kon er eigenlijk alleen maar om lachen, want in ieder geval is het een stuk korter en het ziet er niet vreemd uit.

‘s Avonds drinken en eten we nog met wat mensen op de haven en nemen voor nu afscheid, wie weet komen we elkaar nog ergens onderweg tegen.

Vanmorgen om 7 uur, de zon was net aan het opkomen achter de bomen, zijn we ankerop gegaan en we varen nu richting de oceaan. We zullen Suriname missen, maar zijn ook benieuwd naar nieuwe oorden! Op weg naar Grenada.

We zijn weer te volgen op de tracker en ik ga dit snel posten voordat ik geen signaal meer heb.