Sinti Aruba, Bon Bini Bonaire

Na 4 maanden eindelijk weer eens van het ene eiland naar het volgende eiland gezeild. Maandagavond werd duidelijk dat de hele week de wind minder zou zijn. Het waait op de benedenwindse eilanden namelijk altijd uit het oosten, behalve als er verderop in de Caribbean een hurricane voorbij komt. Maar in het niet-hurricane seizoen is het dus gegarandeerd 100% altijd oosten wind, en met 25 knopen is het geen lolletje om er dan tegen in te varen. Bovendien staat er ook nog een constante west-gaande stroming van 1-2 knopen. In normale tijden komt het dan ook bijna niet voor dat zeilers van Aruba naar Bonaire varen, maar het zijn deze jaren geen normale jaren.

Sowieso had ik in November nog gedacht dat er wellicht nog een enigszins normaal seizoen van te maken was, en had met name de Turks en Caicos eilanden en de Bahama’s in het vizier. Daar is het namelijk aan de west kant van de eilanden, waar je wilt liggen vanwege de wind, ondiep tot zeer ondiep. Dat zou betekenen dat we eindelijk weer eens solo ergens konden liggen. Omdat Marion alleen een paar weken zou komen zou ik dat dan met bemanning invullen. Maar om bemanning te laten komen moet het dan wel aantrekkelijk voor ze zijn, en naar de meeste Bahama eilanden kan je alleen via de USA vliegen (het is maar een half uurtje vanaf Miami of Fort Lauderdale) en dat is voor Nederlanders momenteel totaal niet aantrekkelijk want dan moet je eerst ergens 2 weken buiten de EU verblijven, Aruba bijvoorbeeld. Daarnaast heeft de Nederlandse overheid het reizen ontmoedigd met reisverboden en test vereisten en reisadviezen. Daarom dus nog steeds ABC eilanden, daar blijft de KLM vrij lang op doorvliegen is onze inschatting.

Maar goed, eerst maar even wat er dan zoal gebeurd is sinds de 21e december. Bijwerken van een blog viel even van de radar.

De 22e zijn Arnold en ik naar Palm beach verhuisd met de boot. Dat is het gem, bied met de high rise hotels vol met Amerikanen. Heel toeristisch, met mensen die ritjes boeken om te paragliden of op een ‘banaan’ achter een speedboot, of een ‘romantisch’ zeiltochtje op een boot met 1 klein fokje en heel, heel veel drank. Erg leuk om eens in zo’n omgeving te liggen! ’s avonds heel cool met de dinghy 200 m naar de MooMba Beach Bar, en dan achteloos van je dinghy naar het terras slenteren. Niet alleen leuk als je 22 bent! Helaas had ik de volgende dag de ingeving om de kiel ietsje te laten zakken om rustiger te liggen, en besloot de slang naar het stuurboord roer dat dat het moment was om te knappen. 20 liter hydraulische olie in de bakskist, en de kiel bonkend op de grond. Oeps! Snel Arnold naar de kant, ik bel wel rond en geef instructies waar je olie kan gaan kopen. Helaas was het net sluitingstijd, maar Rishi van Varadero Aruba reageert gewoon nog, ja hoor, rij maar naar de werf en daar staat dan Mundo, de nachtwaker en manusje van alles, klaar met een grote bus met 5 gallon olie. Weliswaar iets te dik, maar goed. Daarna moeizaam liter voor liter weer in het systeem gegooid, roeren afgekoppeld, en gelukkig de kiel komt weer omhoog. De dagen erna kwamen we er weer achter hoe anders en moeizaam bepaalde dingen werken op zo’n eiland. Er is wel een bedrijf dat hydraulische slang heeft en koppelingen kan persen, maar onze koppelingen hebben ze niet. Dus … dan maar nieuwe slang aan de oude koppelingen. De slangen weer aangebracht en, hoera, de roeren gaan ook weer omhoog en omlaag. Achteraf waren er al allerlei signalen geweest dat dit er aan zat te komen, maar ik had ze gemist; nu weet ik beter.

Na een aantal rustige en gezellige kerstdagen met Arnold ging hij terug op de 28e en zou dus in NL arriveren op de 29e, de dag dat je voortaan met PCR test moest arriveren behalve als je vanuit het Caribische gedeelte van het Koninkrijk kwam. Dus wij vonden dat hij geen test nodig had, en de maatschappij Copa Airlines waarmee hij naar transit luchthaven Panama vloog vond dat ook, maar KLM in Panama zag dat anders … Ja meneer, regelt u zelf maar een test. Maar hij mocht eigenlijk de luchthaven niet af, want Panama wilde ook een PCR test voor entry. Catch 22, of hoe heet die film waarin iemand maanden op de airport slaapt? Gelukkig heeft Copa het voortreffelijk opgelost, 3 dagen in een 5 sterren hotel met eten en drinken betaald, hij en de 3 anderen met hetzelfde probleem hoefden alleen de PCR test te betalen. De 31e zat hij voor het 2e jaar op rij in een half leeg toestel terug naar Nederland! Enfin, weer een heel avontuur.

Ondertussen was ik meer en meer met de 2 Duitse boten, Baradal (Uli en Martina) en Intrepid Bear (Stefan en Astrid), aan het optrekken. We werden, echt super aardig, een aantal maal met z’n allen ontvangen bij Ingolf en Enrita. Ingolf leidt de lokale betonfabriek en Enrita, een geboren Arubaanse, geeft kreatief-met-keramiek sessies aan Arubanen en toeristen. Wel op tijd weer naar huis, want de avondklok betekende om 11 uur thuis zijn.

2 januari kwam Marion uit een vochtig koud Nederland gevlogen. 30 kg in de koffer waarvan 20+ bootspullen zoals een nieuwe turbo voor de motor. Toestel nog verrassend vol, ongeveer voor de helft. We hebben samen de Arubaanse natuurlijke bezienswaardigheden verkend zoals een wandeling ’s morgens vroeg naar de noord-oost kust, het Arie Kok nationaal park, met visjes die aan je voeten knabbelen, en steen formaties met een prachtig uitzicht. Wat overal opvalt is de vriendelijkheid en prettige omgangsvormen van de Arubanen. De natuur is een soort halve woestijn met veel cactussen en andere begroeiing die de droge periodes, die jaren kunnen aanhouden, overleven kunnen. Dit jaar was dat absoluut niet het geval: het bleef maar regenen, elke week wel 1 dag of meer. Eigenlijk vond ik het wel fijn, je ziet dat de natuur explodeert om van het tijdelijke overschot aan water gebruik te maken dus overal bloemetjes. En daarnaast is het wat koeler, zeker meteen na de bui, en is de boot mooi schoon.

Op een middag zijn Uli en ik naar Ingolf’s bedrijf gereden met de hoytboom cylinder en de door Marion meegenomen nieuwe seals. Groot was de spanning toen de cylinder open ging: zou het inderdaad alleen de seals zijn, en konden we de cylinder repareren? Zonder die cylinder werkt de fok veel minder goed, en zouden we hem moeten vervangen door allerlei hulplijntjes. Na een half uur was hij open, en inderdaad, beschadigde seals. Nog een paar uur ploeteren en het ding zat weer in elkaar. Gelukkig maar! Van Ingolf mochten we hem niks geven en ook de mannen die het werk gedaan hadden ook niet. Wat een land! Helaas was het toen nog niet gedaan, want ik moest ook nog lucht druk regelen om in de enkelzijdige cylinder te drukken. Na wat puzzelen bleek de 6 tot 8 bar van een compressor ruim niet voldoende. Gelukkig had ik nog het mini duiksetje aan boord. Nog een paar keer naar de hydrauliek meneer die steeds meer stukjes duikset ombouwde en naar de bouwmarkt voor 1/2” vul nippels en voorzichtig de druk opvoeren was het bij 30 bar eindelijk goed: de cylinder komt omhoog, maar niet te hard, en de druk is niet te hoog opgelopen zodat we voldoende druk overhouden om de boom naar beneden te drukken als we zeilen. Hoera!

Met Jeroen en Jeannette van Fidelis is er nog gegolfd. Ik heb ook nog een poging gedaan maar bij de 1e hole was het al duidelijk dat ik de boel te veel ging ophouden dus heb ik mijzelf tot Caddy gebombardeerd. Nou ja, met zo’n elektrisch autootje rondcrossen dus. Een prachtige golfbaan, op een prachtige plek. Marion heeft nog best veel gespeeld hier — en zeker meer dan in Nederland waar het dicht was! Ook hebben we met Fidelis en Pitou een werkelijk fantastische zondags brunch gedaan in een van de luxe hotels. Blijkbaar hebben ze op zondag niet zo veel te doen, want het was niet duur — fixed price 4 gangen met pseudo-champagne en koffie voor USD 75 per paar…

De boot klusjes bleken nog (ruim) niet voorbij, de hydrauliek was weliswaar weer in orde en de turbo die Marion had meegenomen was snel gemonteerd, maar we bleken bij een proefvaart problemen te hebben met de zeillatten en het grootzeil, dus Marisol weer ingeschakeld via Varadero. Marisol is de enige op het eiland met een industriële naaimachine geschikt voor zeildoek, en ze kan best veel, maar de planning is duidelijk niet haar sterkste punt. Ondertussen gleden de weken voorbij en zag het er naar uit dat we samen Bonaire niet gingen halen. Op een gegeven moment dan ook maar gekozen dat we nog even op Aruba blijven, dat is geen straf. Na zes weken, die om vlogen, is Marion weer in de blauwe vogel gestapt om in Mei weer terug te komen.

Inmiddels had ik het grootzeil eindelijk weer terug en hebben Stefan en Uli geholpen het weer te monteren. Nu kwamen we er ook achter waarom de zeillatten door de werf gelijmd moesten worden: sommige receptacles (stuk aluminium aan de voorkant van het zeil waar de zeillat in valt) konden niet goed roteren. Dus die of op de goede stand vast gezet of weer gangbaar gemaakt. Helaas is er daarbij een gesneuveld, dus die moet nog vervangen worden.

Tot in de middag werd er gewerkt, ’s middags 1 boot klusje en dan was het al weer avond, en dat betekende bijna elke avond wel gezelligheid op een of andere boot. Echt naar. Gelukkig heeft zelfs Uli de green flash gezien.

En zo ging Februari voorbij, en was het opeens Maart. Voor het eerst in maanden veranderde de wind: 15 knopen oost, ipv de normale 20-25. Dus met gezwinde spoed werd er op 4 boten opeens allerlei zaken versneld, opgelost, afgehandeld etc. om nog voor het weer ging waaien naar Bonaire te varen. Ingolf, die in een ver verleden op de Middellandse zee geschipperd heeft op charterboten, wilde ook graag mee. Dat was voor mij super want dan hoefde ik niet alleen. Op Woensdag een PCR test en afscheid nemen van iedereen die we achterlieten, Donderdag naar de douane en immigratie, en dan maar gaan! Helaas brak 6 uur na aanvang de topplaat van het grootzeil. Die topplaat zit met webbings vast aan het grootzeil — vaste lezers weten dat we in 2015 al problemen hadden met de webbings van de fok, dus ik was niet helemaal verrast. Nu dus niet meer, maar gelukkig valt dit op Bonaire goed te repareren.

Na aankomst waar we de mooringlijnen aangereikt kregen door Luuke en Robbert van Eight, een mooring die ze stiekem al voor ons gereserveerd hielden met een stootwil, snel naar douane en immigratie. Geen enkel probleem, welkom op Bonaire. Helaas moest ik Ingolf even achterlaten, want op Eight was door Luuke en Robbert een groots onthaal voor Fidelis en mijzelf gepland. Top gezellig! Vele flessen witte wijn later ben ik op de een of andere manier weer naar huis gevaren, waar Ingolf mij weer de boot heeft opgeholpen.

Vandaag hebben Ingolf en ik even Uli de mast opgehesen om de topplaat op te halen, en zo meteen komen Stefan en Astrid eten, en morgen zijn we op Eight uitgenodigd. Jullie zien, het is hier echt afzien …

Nou ik laat het even hier bij, zal er wat nare foto’s van gezellige activiteiten bij zoeken!